Matthijs

Waar zijn alle werknemers gebleven?

Posted on februari 8, 2023 by Matthijs

Vandaag las ik een artikel op Nu.nl met als titel; ‘Ruim miljoen mensen langs de kant: mismatch op arbeidsmarkt houdt aan.’. In het artikel van de bekende online krant worden verschillende, vrij rationele, redenen gegeven waarom deze krapte er is.

Zo hebben we volgens het artikel een grote groep deeltijdwerkers die niet kunnen (of willen) voldoen aan de verwachtingen van een werkgever. Een werknemer die bijvoorbeeld parttime werkt zou graag op de maandag een dagje extra willen draaien, daar waar de werkgever juist weekendkrachten nodig heeft. In sommige sectoren worden arbeidsmigranten ingezet om het gat te dichten of houden bedrijven blinde sollicitaties om zo de ideale kandidaat te vinden. En dan hebben we ook nog eens de thuispapa’s- en mama’s die niet meer zo hongerig zijn naar een baan als voorheen.

Het lijkt erop alsof de rollen zijn omgedraaid. Waar voorheen de werkgever in de dominante positie zat bij het sollicitatieproces lijkt nu de werknemer de touwtjes stevig in de handen te hebben. Ik schreef een tijdje terug hier een artikel over; ‘Waarom solliciteren meer weg heeft van Tinder dan dat je denkt’.

Is dit probleem puur en alleen rationeel te verklaren, of kunnen we dit vraagstuk ook in een breder perspectief bekijken? Oplossingen om het werk leuker te maken bestaan al langer maar lijken niet te werken.

Als loopbaancoach merk ik dat er een nieuwe beweging gaande is; een groep mensen is opgestaan en besloot de oude normen en waarden omtrent het thema werk anders ter benaderen. Waar de babyboom generatie nog -voornamelijk- werkte voor financieel succes merkt de huidige generatie dat het werken puur en alleen voor welvaart een leeg bestaan is.

De wereld is aan het veranderen. Oude waarden van de vorige eeuw lijken op hun grondvest te schudden, want de explosieve groei in welvaart die we ervaarden sinds de jaren ‘70 van de vorige eeuw lijken niet te corresponderen met wie wij als mensen zijn. Auteur en spreker Simon Sinek stelt ook dat wij als mensen ‘purpose seekers’ zijn. Dat wij als mensen van betekenis willen zijn voor de wereld om ons heen. Een mooi salaris en een vast contract zijn simpelweg niet meer genoeg voor de werknemer van de 21e eeuw.

En hoe zit dat met jou? Werk je op dit moment primair voor je salaris of merk je dat je werk er echt toe doet? Welke verandering zou jij in de wereld willen zien en hoe zou je daar je steentje aan kunnen bijdragen? Hoe zou je leven eruit zien als je werk zou doen dat je aan het hart gaat in plaats van werken puur en alleen voor de maandelijkse salarisstrook?

Meer hierover kan je vinden op mijn vernieuwde website en wie weet sluit jij je straks ook aan bij de nieuwe beweging die gaande is. De beweging die gaat voor betekenisvol werk. Doe met ons mee, want de wereld heeft jouw talenten nodig… juist nu!

Goede voornemens!

Posted on januari 10, 2023februari 8, 2023 by Matthijs

We zitten alweer in de tweede week van het nieuwe jaar. De jaarwisseling staat natuurlijk bekend voor alle goede voornemens die we willen inwilligen voor het nieuwe jaar. Zeker in een tijdperk waarin persoonlijke ontwikkeling bij velen van ons centraal staat lijken goede voornemens een uitstekend middel om de beste versie van onszelf te presenteren.

Toch blijkt uit onderzoek dat de goede voornemens die we onszelf voornemen meestal geen lang leven geschonken zijn; na een paar weken vallen we veelal weer terug in ons oude gedrag. Ach, hebben we weer een goed voornemen voor 2024.

Ik vraag me weleens af waarom we goede voornemens stellen. Want ja, ergens willen we graag ons leven vormgeven waarvan we weten dat het goed voor ons is. Er lijkt dan ook een groot verschil te zijn tussen datgene wat we ‘weten’ en wat we ook daadwerkelijk ‘begrijpen’. Of zoals ik het gekscherend noem; het Bassie effect (je weet wel, die van Adriaan). Want Bassie zei meer dan eens : ”Ik snap het wel maar ik begrijp het niet.”. Ondanks dat de context van Bassie iets anders is dan de wijze waarop ik deze uitspraak benader blijft het een mooie uitspraak van goedlachse clown. Vanuit mijn perspectief bedoel ik ermee dat we cognitief heel goed begrijpen wat we moeten doen (ik snap het wel) maar dat we het nog niet ‘voelen’, dat het een onderdeel van ons wordt (ik begrijp het niet).

De meeste mensen vinden van zichzelf dat ze behoorlijk rationeel zijn, maar schijn bedriegt! Het merendeel van onze beslissingen zijn emotioneel gericht, ze geven ons een goed gevoel zonder dat daar per sé een rationele verklaring voor is. We kunnen dus ergens wel weten dat een bepaalde actie slecht voor ons is, maar als het goed voelt blijft het toch lastig om het gedrag te veranderen. Denk bijvoorbeeld aan eten, roken, alcohol drinken en het abonnement op de sportschool die je in geen maanden meer bezocht hebt.

En dan is er natuurlijk nog de vraag voor wie je de goede voornemens doet, voor jou of stiekem voor je omgeving? Dat klinkt vreemd, want in theorie zou je een goed voornemen altijd voor jezelf doen. Maar als je voelt dat je toch wel erg graag erkenning wil hebben voor je goede voornemen kan het zijn dat je onbewust meer op zoek bent naar bevestiging van buiten af dan vanuit een intrinsieke beweegreden. Niet dat dat verkeerd is; we zijn sociale wezens en het is daarbij heel normaal om bevestiging van onze omgeving te krijgen. Maar of het brandstof is om het goede voornemen lang vol te houden is dubieus.

Welke goede voornemens zien er mooi uit aan de buitenkant en zou er een duurzamere manier kunnen zijn om jezelf te ontwikkelen? Als je de oorzaak van je negatieve gedrag ontdekt kan je waarschijnlijk je goede voornemen voor langere tijd continueren dan el helemaal je eigen maken. En aangezien een timmerman ieder probleem wil oplossen met een hamer en een spijker wil ik als loopbaancoach toch snel de koppeling maken naar ons werk.

In 2015 deed antropoloog David Graeber onderzoek in Nederland naar hoe nuttig we ons werk vinden. De resultaten waren schrikbarend; 40% van de ondervraagde Nederlanders vond zijn/haar werk niet echt van meerwaarde. Wow! Niet dat deze mensen allemaal met lood in de schoenen naar het werk gaan, vaak zijn er aspecten aan de baan die ze erg weten te waarderen. Denk bijvoorbeeld aan de collega’s. Maar of het werk dat ze doen echt van meerwaarde is, dat is vaker twijfelachtiger dan dat je denkt. David Graeber noemt deze banen ook wel ‘bullshitjobs’. En dat terwijl mensen echte ‘purpose seekers’ (we zoeken naar betekenis in ons leven/werk), aldus Simon Sinek.

Misschien zou de echte goede voornemen ook kunnen zijn om meer betekenis te vinden in je werk. Dat je het gevoel hebt dat je er echt toe doet. Want als je het gevoel hebt dat je nuttig bent heb je minder snel de neiging om ’s avonds die zak chips nog leeg te eten, dat flesje wijn toch maar leeg te drinken of uitgeblust voor de buis te hangen terwijl je eigenlijk iets had willen doen wat je echt energie had gegeven.

De opties om betekenis aan je leven te geven zijn eindeloos! Maar door de bomen het bos zien is soms lastiger dan je zou denken. Weet dat het geen enkel probleem is om geheel vrijblijvend contact met me op te nemen. Je mag gebruik maken van een gratis telefonisch consult van 30 min. We kunnen gewoon samen eens sparren en nadenken over je loopbaan. En aangezien je je niet hoeft te registreren ontvang je geen spam van mij en als we elkaar na het telefoongesprek nooit meer spreken dan is dat geen probleem. Er zijn dus geen verplichtingen verder, wel zo transparant. Je plant de afspraak in op de website en ik stuur je een berichtje ter bevestiging.

Soms hebben we even dat duwtje in de rug nodig. Wil je dat een gecertificeerde loopbaancoach met zeven jaar praktijkervaring je dat duwtje geeft weet dan dat je altijd welkom bent.

Ik ben graag onderdeel van je goede voornemen!

Waarom we de verkeerde discussie voeren als het om salarisverschillen gaat tussen mannen en vrouwen

Posted on februari 4, 2021februari 4, 2021 by Matthijs

De nieuwe feministische golf die door de Westerse wereld woedt heeft een belangrijk speerpunt welke ze aandragen; namelijk het salarisverschil tussen mannen en vrouwen. Mannen zouden per definitie meer salaris krijgen voor een functie dan een vrouw, ongeacht ervaring of kennis.

Dit vraagstuk fascineert mij.

Ik heb een eigen bedrijf genaamd Creating Smiles en richt zich op loopbaancoaching. Stel nou dat de zaken zo goed zouden gaan dat ik zou willen uitbreiden en ik een vacature opstel. Volgens bovenstaande stelling zou ik wel gek zijn om een man aan te nemen, een vrouw zou een veel betere investering zijn. Ik zou, uitgaande dat zowel de man als de vrouw even competent zijn, geld besparen door een vrouw aan te nemen. Waarom zou ik voor de duurdere optie gaan als de kwaliteit daarbij hetzelfde blijft?

Ons economisch denken zou resulteren in een enorme groep werkloze mannen en een arbeidsmarkt gevuld met vrouwen. Want ieder bedrijf bekijkt hoe ze de loonkosten kunnen verlagen. Als vrouwen per definitie goedkopere arbeidskrachten zijn dan mannen dan zullen weinig bedrijven mannen aannemen. Maar dit is niet het geval. Zowel mannen als vrouwen nemen deel aan de arbeidsmarkt. Waar komt dan de claim vandaan?

Er gaan stemmen op dat het vraagstuk omtrent salarisverschillen meer branche georiënteerd zijn dan gebaseerd op wat er wel of niet tussen je benen hangt. Bepaalde industrieën en vakgebieden bieden een hoger salaris dan anderen. Een social media manager verdient meer dan een verpleegkundige. Ondanks dat ze allebei een HBO opleiding hebben genoten. Een accountant verdient meer dan een leerkracht, etc. Hierbij lijkt het erop dat de stereotype vrouwelijke beroepen minder hoog scoren op de salarisschaal dan de zogenaamd meer mannelijke beroepen.

Met lichte tegenzin schreef ik de laatste zin hierboven op. Want persoonlijk geloof ik niet in ‘mannelijke-‘ of ‘vrouwelijke beroepen’. Er zijn genoeg vrouwen die CEO zijn en er zijn genoeg mannen die werken in het onderwijs. Maar om het contrast helder weer te geven voelde ik me toch genoodzaakt om bovenstaande te schrijven.

Generalistisch gesproken kiezen vrouwen vaker voor een zorgfunctie en mannen meer voor een functie die hun status doet verhogen. De rol die arbeid inneemt kan in dat geval ook anders zijn. Waar de meer vrouwelijke beroepen een grotere sociaal-maatschappelijke impact hebben lijken de meer klassiek mannelijke beroepen vaker voor inkomen en status te gaan. Wederom, dit is generaliserend.

Eigenlijk zouden we de discussie moeten voeren over waarom bepaalde branches relatief zo slecht verdienen en dat andere beroepen met een lagere maatschappelijke impact juist zoveel welvaart en status vergaren. Wat doet de bankier om het leven in onze maatschappij wat prettiger te maken? Wat levert de consultant aan onze maatschappij om de levensstandaard te verhogen? En vergelijk dat eens met de leerkracht, verpleegkundige, politieagent, enz. Helaas leven we in een wereld waarin welvaart en status nog steeds belangrijke pijlers zijn voor maatschappelijk succes, dus ik snap de zorgen van de feministen wel.

Het probleem zijn niet de mannen. Het probleem zit ‘m erin welke vorm van arbeid we hoog belonen en welke minder. Dit is niet een genderprobleem maar een economisch probleem. Welke prijs zijn we bereid te betalen voor de arbeid die men levert? Klaarblijkelijk vind de markt dat leerkrachten en verpleegkundigen secundair zijn tegenover CEO’s en bankiers. En ja, de CEO en de bankier draaien belachelijke uren en hebben in veel gevallen een zwaardere studie achter de rug. Maar dit is een persoonlijke keuze geweest, uitgaande dat deze mensen niet gedwongen werden om achter de studieboeken te kruipen. Dit zit gekoppeld aan de persoonlijke aangeboren talenten; de ene persoon is nou eenmaal meer een (commerciële) doorzetter en de ander is nou eenmaal meer verzorgend van aard. Beide talenten zijn nuttig en belangrijk, maar je kan niet verwachten dat iemand die van nature zorgzaam is de werkhouding kan aannemen van een CEO die geboren is met een sterk doorzettingsvermogen. Net zoals je niet hoeft te verwachten dat de bankier zorgzaam is als hij weer eens een belachelijk ingewikkeld financieel pakket verkoopt waarvan de bankier weet dat het een zeer risicovol product is.

Hierbij lijkt het erop dat het ene aangeboren talent nuttiger is als je de sociaaleconomische ladder wil beklimmen dan de andere. En eigenlijk is dat best vreemd, aangezien je er niet voor kiest welke talenten je bij je geboorte cadeau krijgt. Dat de zogenaamde ‘mannelijke’ karaktereigenschappen meer salaris opstrijken dan de zogenaamde ‘vrouwelijke’ karaktereigenschappen is zorgelijk te noemen. Ik snap de zorgen van de feministen wel.

Voor de goede orde; ik ben geen communist en geloof er niet in dat iedereen evenveel zou moeten verdienen. Dat experiment hebben we in de vorige eeuw uitgevoerd en bleek een fiasco.

Ik denk dat we weer moeten gaan nadenken over de aard van arbeid. Waarom werken we? Is dat puur en alleen voor de eigen professionele ontwikkeling en voor het vergaren van welvaart, of leveren we met onze arbeid een maatschappelijke bijdrage om zo de levensstandaard van onze omgeving te vergroten?

En misschien ligt daar ook de oplossing voor dit probleem. Want we zijn vrij in Nederland om een loopbaan vorm te geven die bij ons past. Hier zou ik niets aan willen veranderen. Maar zoals eerder beschreven zal een zorgzaam persoon welke authentiek blijft altijd verliezen van iemand die toevallig geboren is met een sterke drang om financieel succes te behalen. We beoordelen onze arbeid niet op maatschappelijke impact maar op marktwaarde. Wat zou er gebeuren als we bijvoorbeeld beroepen met een hoog maatschappelijke impact in een veel lagere belastingtarief indelen? Dan houden de leerkrachten en de verpleegsters meer geld over aan het einde van de maand. Ze betalen minder belasting omdat hun arbeid al een grote maatschappelijke bijdrage levert. En de social media manager komt in een hoger belastingtarief terecht omdat de maatschappelijke impact daarvan velen malen kleiner zijn.

We ondervinden nu de problemen als de essentiële beroepen op de proef worden gesteld. De druk op de ziekenhuizen wordt te groot door covid-19 waardoor we strenge maatschappelijke maatregelen hebben. Vele ouders (zoals ik) ondervinden de lasten als de scholen uitvallen. De last was veel lichter geweest voor de samenleving als alle CEO’s een maand lang niet mochten werken in plaats van dat de scholen gesloten zijn. En als alle bankiers voor een jaar extra moesten overwerken dan hadden we niet in een lockdown gezeten om juist het zorgpersoneel te beschermen.

En toch belonen we de CEO en de bankier vele malen meer dan de leerkracht en de verpleegkundige. Ik snap de zorgen van de feministen wel. Maar met de redenering dat mannen per definitie meer verdienen dan vrouwen puur om hun geslacht, daar heb ik mijn twijfels over.

In 30 seconden – ‘Twijfel

Posted on januari 26, 2021januari 28, 2021 by Matthijs

Iedereen is geniaal!

Posted on oktober 31, 2019oktober 31, 2019 by Matthijs

Enige tijd geleden las ik een post op Facebook welke mijn bloed deed koken.

Nou ja, figuurlijk dan.

Een moeder postte een bericht waarin ze schreef dat haar kinderen een VMBO advies hadden gekregen vanuit de basisschool. Nou was dat niet zo spannend, maar wel dat ze schreef dat haar kinderen andere talenten hadden en dat ze daardoor niets minder waren dan kinderen met een Havo of VWO advies. Onderaan het bericht stonden reacties van anderen die dat bevestigden.

In eerste instantie zou je je afvragen waarom dit mij triggerde, er staat tenslotte niets vreemds in het bericht. Toch?! Maar waarom kookte mijn bloed dan?

Niet omdat de moeder liefdevol de talenten van haar kinderen omschreef.
Niet om de reacties van de anderen die de bevindingen van de moeder bevestigden.

Maar om het feit dat we onze kinderen moeten verdedigen als ze niet een bepaald schoolniveau weten te bereiken.

Welkom in de prestatiemaatschappij waarin we leven.

Ons onderwijssysteem is, in de basis, nog steeds gebaseerd op het ‘one size fits all’ principe. Alle kinderen worden tegen dezelfde meetlat gelegd om ze vervolgens op basis van intelligentie in te delen. Dit hoeft in theorie geen probleem te zijn zolang we de focus zouden leggen op wat het kind later voor de samenleving zou kunnen betekenen en niet op opleidingsniveau of het latere inkomen. Zo stelde Albert Einstein ooit dat; Iedereen geniaal is, maar als je een vis beoordeelt op hoe goed hij een boom kan beklimmen, de vis altijd zal denken dat ‘ie dom is. En toch doen we dat wel en dat terwijl de rol die wij vervullen in de samenleving geen wedstrijd mag zijn.

Als we zouden kijken naar de maatschappelijke waarde van arbeid, dan snap ik niet waarom een advocaat die de zakelijke belangen behartigd van een multinational meer status en inkomen genereert dan een leerkracht die kinderen voorbereid op het leven in de maatschappij. Dat een accountant meer status ontvangt dan een bakker die ons dagelijks brood bakt. Of dat een ‘social media manager’ meer aanzien verkrijgt dan een stratenmaker.

Serieus. Ik snap het niet.

Misschien wordt het tijd om ons neo liberaal denken eens onder de loep te nemen. Dat sommige zaken in het leven geen wedstrijd zijn. Dat sociale status meer gekoppeld dient te worden aan wat we de de maatschappij willen bieden in plaats van hoe hoog de opleiding is of het kapitaal dat je vergaard.

Ik stel nooit de vraag aan mijn kinderen; ‘Wat wil je later worden?’, daarentegen stel ik wel de vraag welk probleem ze later zouden willen oplossen. Welke onderwerpen gaan ze aan het hart en wat zouden ze willen doen om dat probleem op te lossen? Niet dat de concrete banen, zeker op de leeftijd van mijn kinderen, gelijk moeten worden vastgelegd in een actieplan. Het gaat in dit geval om de onderliggende waarden die voor het kind belangrijk zijn. En die waarden blijven, zolang men tijdens de levensloop authentiek blijft handelen, identiek.

Bij dit soort vragen komen vaak ook de talenten van kinderen bovendrijven. Misschien is je kind zorgzaam van nature of juist erg analytisch. Misschien is je kind een geboren leider of heeft je kind de creative capaciteiten om ‘outside the box’ te denken.

Geluk in arbeid en het ervaren van zingeving zijn gekoppeld aan hoe we onze aangeboren talenten kunnen inzetten om een maatschappelijk probleem op te lossen. Dat we iets doen dat we aanvoelen en helpen een probleem op te lossen dat ons aan het hart gaat.

Het onderwijssysteem is een hulpmiddel om vaardigheden en kennis op te doen om dat doel te behalen en om vorming te bieden aan onze onderliggende talenten. Het onderwijsniveau an sich is dus niet het doel, het gaat erom wat je er uiteindelijk mee gaat doen.

Iedereen is geniaal.

Echt waar.

Waarom jezelf zijn ook goed is voor anderen

Waarom ‘jezelf zijn’ ook goed voor anderen is

Posted on september 17, 2019 by Matthijs

Het is een term waar we tegenwoordig maar moeilijk omheen kunnen; authenticiteit. Niet alleen schrijven alle glossy's er al jaren over, ook recruiters en coaches gebruiken dit begrip. Het lijkt erop dat er steeds meer vraag is naar authentiek gedrag. Maar wat houdt dat nou precies in, dat authentiek zijn? En waarom is het achterhalen van wat nou echt authentiek gedrag is nou zo lastig?

Enige tijd geleden zag ik een post voorbij komen van collega coach Ilse van de Burgwal. Ze heeft een programma dat ze aanbied onder de noemer 'Be Bold, Be Brave, Be You', een programma om de authenticiteit van de deelnemers te bevorderen. Mijn professionele hart maakte een sprongetje, want ik ben groot voorstander van het vergroten van de authenticiteit van mensen. En hoe meer collega's hier aandacht op vestigen, hoe beter!

Wel moest ik glimlachen toen ik de titel van haar programma las. De titel 'Be Bold, Be Brave, Be You' lees ik als gebiedende wijs. Zo van 'Doe dit, Doe dat, Doe zus'. Maar als iemand jou de opdracht geeft om authentiek te zijn (Be You), ben je dan wel authentiek? Tenslotte wordt het je opgedragen en het was niet jouw keuze. De stimulans komt van een externe en is dus niet authentiek (vanuit jezelf). Vergelijk het maar met de zin "Volg mijn advies maar op, neem nooit advies aan van anderen!'. En hier ontstond in mijn gedachten een paradox, welke de glimlach op mijn gezicht toverde.

Welk deel van ons gedrag is aangeleerd en welk deel van ons gedrag is authentiek? Hiervoor verwijs ik graag naar het 'nature nurture' principe waarin men stelt dat een deel van onze persoonlijkheid al vast ligt in de genen (nature) en een deel wordt gevormd middels opvoeding (nurture). Zouden we dan, als we echt authentiek willen zijn, volledig af moeten van 'nurture'?

Mensen zijn sociale wezens. Een individu zou geen enkele overlevingskans hebben in de wildernis. We zijn als mensheid zo ver gekomen door onder andere samen te werken in groepsverband. Uiteraard spelen er nog veel meer factoren mee die een rol hebben gespeeld in de evolutie van de mens, maar het principe dat we als mensen in groepsverband floreren is nu relevant.

Zodra mensen bij elkaar komen in groepsverband ontstaan er zogenaamde ongeschreven leefregels. Dit kunnen basale regels zijn als 'je steelt niet van een ander' of 'je vermoordt niemand binnen de groep'. Klinkt logisch, maar zelfs dit soort eenvoudige leefregels zorgen ervoor dat de groep in bedwang blijft. Deze regels spreken niet per definitie voor zich, maar worden aan ons opgedrongen. Door je te houden aan deze leefregels vergroot je de kans op acceptatie van de groep. Dit principe vond al tienduizenden jaren geleden plaats onder gemeenschappen en dat principe werkt vandaag de dag nog net zo.

We passen ons dus graag aan naar de leefregels van de groep om onze overleving te vergroten. Vandaar ook dat we gevoelens als schaamte ervaren. We ervaren -meestal- plezier of genot middels een activiteit die niet geaccepteerd wordt binnen de leefregels van de groep. En dan schamen we ons. Deze schaamte helpt ons om ons gedrag aan te passen zodat we weer binnen de kaders van de leefregels kunnen functioneren.

Een mooi staaltje der evolutie dus, dat aanpassingsvermogen jegens de leefregels van de groep. Maar is dit systeem anno nu nog wel per sé noodzakelijk? Zoals ik eerder schreef is een individu in de wildernis hopeloos verloren, maar in theorie is een individu anno nu in de grote stad niet per definitie verloren. Je kan volledig op jezelf leven zonder dat je overleving op het spel staat.

Toch passen we ons nog steeds flink aan richting onze omgeving. Ik kom vaak cliënten tegen in mijn praktijk die per toeval in een werkgebied terecht zijn gekomen. Iets met erin rollen denk ik. Terwijl ik dan praat met een cliënt merk ik dat de persoonlijke waarden en talenten niet de ruimte krijgen binnen de bedrijfscultuur van de organisatie. De cliënt moet steeds op de tenen lopen omdat deze het gevoel heeft een karikatuur van zichzelf te moeten spelen. Vaak spelen dan vraagstukken omtrent zelfvertrouwen een grote rol.

Ook ik kijk dus in dit soort gevallen naar wie de cliënt daadwerkelijk is. Ik vergeet even de 'nurture' en kijk naar de 'nature'. Welke persoonlijke karaktereigenschappen zijn aanwezig? Welke waarden zijn belangrijk voor de persoon? Welke talenten of kernkwaliteiten worden onderbenut? Door dit te onderzoeken komen we dichterbij de authentieke persoon.

Wat ik versta onder authenticiteit? Dat zijn de karaktereigenschappen die je hebt die niet gevormd zijn door je omgeving. Het zou dus niet uitmaken of je in 1985 geboren bent in Haarlem, 1367 in Moskou of 294 BC in Peru. Het betreft het deel van jouw persoonlijkheid die jou in de kern en essentie omschrijft. Iemand die van nature zorgzaam is zal dat ook altijd zijn geweest, om maar eens een voorbeeld te geven.

Maar natuurlijk speelt onze omgeving een continue rol in de vorming van ons karakter. Het is dus zaak om te handelen vanuit authenticiteit zonder daarbij de sociale leefregels van de groep te ondermijnen. Volledig authentiek zijn zou kunnen betekenen dat je puur en alleen maar doet wat jij zou willen, hier ben ik geen voorstander van. Vanuit mijn perspectief zet je je authenticiteit in om, op jouw manier, bij te dragen aan de wensen van de groep. Zo creëer je een win-win.

"Is het belangrijk om authentiek te zijn?", ze klonk de vraag op een post van Dounia Maakor. Ze had namelijk een bericht geplaatst op LinkedIn met de mededeling dat ze een boek ging schrijven omtrent authenticiteit. En wederom was ik enthousiast over dit idee! De vraag onder de post van Dounia was van Maarten Freriks, een collega in de loopbaancoaching die een evidence based methodiek hanteert.

Dounia antwoordde van wel. Ze gaf aan dat het niet authentiek handelen schadelijk kon zijn voor de gezondheid en dat het essentieel is voor de samenwerking met anderen. Ondanks dat ik me kon vinden in haar antwoord wilde ik het woord 'essentieel' vervangen door het woord 'wenselijk'. Ik antwoordde namelijk daaronder dat authenticiteit niet 'belangrijk' is. Je kan, hypothetisch, tachtig jaar oud worden en je hele leven lang een karikatuur van jezelf hebben gespeeld. Maar zou het leven van jezelf en je omgeving niet veel mooier zijn geweest als je echt authentiek kon zijn?

Iedereen wordt geboren met unieke talenten. Ieder van ons voelt iets aan of heeft begrip ergens van wat we van kinds af aan met ons meedragen. Dit zijn, zoals ik ze noem, cadeautjes. Het is logisch dat er binnen een groep mensen verschillende talenten aanwezig zijn, zo kan iedereen elkaar aanvullen. Het is dan ook vreemd dat we anno nu vooral druk bezig zijn om te leven zoals onze idolen dat doen. Dat we zo graag een karikatuur aannemen om maatschappelijke status te verkrijgen, zonder dat we de cadeautjes die we gekregen hebben bij onze geboorte constructief kunnen inzetten.

En daarom ben ik ook zo fan van 'talentgericht werken'. Omdat je dan juist wel deze cadeautjes inzet, de zogenaamde soft skills. Ik stimuleer mijn cliënten om de aangeboren talenten in te zetten op de arbeidsmarkt en om deze talenten heen vaardigheden te ontwikkelen die het talent de ruimte geven. Zodra je dat doet merk je dat alles zoveel simpeler en beter gaat. Werk wordt weer ineens leuk en uitdagend. Het zelfvertrouwen groeit en de kwaliteit van je werkzaamheden is van ongekende hoogte.

En dan wint iedereen. Jij, maar ook de ander. Iedereen plukt de vruchten. Door gewoon authentiek te zijn.

Lemmings

Posted on september 3, 2019september 3, 2019 by Matthijs

Je zit in de trein, of misschien in de auto op weg naar je werk. Het is een gewone doordeweekse dag, net zoals iedere andere dag. Je kijkt eens om je heen en je ziet dat je niet alleen bent. Talloze mensen zijn, net zoals jij, op weg naar school of werk. Je realiseert je dat iedereen als een soort lemming aanwezig is, stoïcijns en met een lege blik in de ogen. Je gedachten dwalen af...

“Hoe zou het zijn als ik niet, net zoals al deze andere mensen, als een lemming door het leven ga?”, “Als ik de vrijheid zou hebben om datgene te doen wat ik echt leuk zou vinden, hoe zou mijn leven er dan uit zien?”. Terwijl je weg mijmert in je gedachten haalt de realiteit je in. Het is je taak en plicht om gewoon te werken zoals iedereen dat doet. Want zo gaat het nou eenmaal. Je besluit om de muziek in de auto wat harder te zetten of om de gratis krant in de trein te pakken. Misschien dat wat afleiding je kan helpen om deze gedachten te sussen.

Toch blijft dat gevoel aan je knagen. Zachtjes op de achtergrond, als een frisse bries op een warme zomerse dag. Je verstand snapt er niets van en je voelt wat weerstand opkomen. Je hebt tenslotte precies datgene gedaan waarvan men zei dat je dat moest doen. Je hebt je keurig aan het stappenplan gehouden dat ons is voorgelegd. Want als je deze stappen nou maar uitvoert, dan ligt geluk en voorspoed in het verschiet. Gegarandeerd. Met een stempel erop.

Dat gevoel is er niet voor niets. Wat nou als ik je vertel dat je inderdaad meer in je hebt zitten dan dat je nu laat zien. Wat als ik je nou vertel dat er meer grootsheid in je zit dan dat men denkt. Dat jij alle karaktereigenschappen hebt om een verschil te maken in de wereld. Om de wereld, op jouw manier, een beetje mooier te maken.

Het is moeilijk om datgene los te laten wat je is geleerd. Dat er meer is dan de standaard route die naar loopbaansucces zou leiden. Maar zo'n route biedt ook houvast, je weet tenslotte precies waar je aan toe bent. Zodra je de gedachten de ruimte geeft -dat je je leven veel authentieker kan invullen- ontstaat ook vrees dat alles wat je hebt opgebouwd misschien voor niets is geweest.

En wat ga je dan doen? In onze huidige samenleving zijn er zoveel kansen en mogelijkheden dat we soms door de bomen het bos niet meer zien. We lijken te verdrinken in de eindeloze oceaan die onze arbeidsmarkt betreft. Hoe ga je daar achter komen? En als ik daar dan aan toegeef, heb ik dan gefaald? Zijn succes en geluk niet een eigen keuze? Ben ik er klaar voor om te erkennen dat ik misschien geen authentieke keuzes gemaakt heb?

Dan is het misschien toch prettiger om de volumeknop nog net iets harder te zetten of je nog dieper te storten in het artikel van de gratis krant welke je eigenlijk niet zo interessant vindt. Of je geeft de rest van de wereld de schuld over het feit dat je hierover twijfelt... dat kan natuurlijk ook.

Maar wat nou als ik zeg dat het kan. Dat je de moeite waard bent om in te investeren. Ik heb het namelijk zelf gedaan. Rond mijn dertigste voelde ik aan dat het anders moest. Dat ik meer in me had zitten dan alleen producten en diensten te verkopen aan particulieren. Er zat meer in me, ik wilde de wereld iets brengen. En dus besloot ik om het roer helemaal om te gooien.

Het kost moed, heel veel moed, om dit te realiseren. Het kost kracht en doorzettingsvermogen om de bewandelde paden over te slaan en om je eigen route te kiezen. Om er bewust voor te kiezen om geen lemming meer te zijn. Je zal veel weerstand ontvangen vanuit je omgeving. Niet iedereen zal je begrijpen of je steunen. Maar geloof me, uiteindelijk is het meer dan de moeite waard. Ondanks de kosten die zo'n keuze met zich meebrengen.

Nagenoeg iedere dag knijp ik in mijn arm om te checken of ik niet droom. Je gevoel volgen en datgene doen waar je echt goed in bent, dat is goud waard! Of het nou een eigen bedrijf betreft of een baan in loondienst... het principe blijft hetzelfde; Gewaardeerd worden om wie je echt bent. Erkent worden voor je talenten. Meehelpen een probleem op te lossen dat je aan het hart gaat. Daar gaat het om! En het mooiste is... iedereen heeft het in zich, daar ben ik van overtuigd!

Herken je jezelf in dit verhaal? Ben jij ook een young professional die aanvoelt dat 'ie meer kan laten zien aan de wereld? Durf je kritisch te kijken naar jezelf en heb je het lef om het roer om te gooien? Dan wil ik je uitdagen.

Want ondanks dat ik je niet ken heb ik vertrouwen in je. In wie je bent, je talenten en jouw visie. Ik geloof in je. Dus wat ik wil voorstellen is dat je een half uur van je tijd eens investeert in jezelf. Je mag me een half uur kosteloos bellen, zonder verplichtingen. Leg je dilemma voor. Vertel je twijfels en je angsten, maar ook je dromen en ambities. In dat half uurtje luister ik naar je en geef ik je een advies op maat zodat je weer geïnspireerd raakt. Misschien is dat net even dat duwtje in de richting dat je nodig hebt. Even dat professionele klankboord die misschien jouw situatie wel beter herkent dan dat je zou verwachten.

Want de wereld heeft jouw talenten nodig... juist nu.

Wat loopbaancoaching voor jouw bedrijf kan betekenen

Posted on augustus 29, 2019augustus 29, 2019 by Matthijs

Als loopbaancoach ben ik inzetbaar als Chief Happinness Officer waarbij ik jonge bedrijven in de omgeving van Amsterdam ondersteun in het verhogen van het werkplezier. Want blije werknemers... wie wil dat nou niet?

Blije werknemers zijn productiever, innovatiever, minder snel (langdurig) ziek en blijven langer bij de werkgever werken. Buiten dat zijn bedrijven met blije werknemers aantrekkelijker voor het aantrekken van nieuw talent.

Mijn specialisatie ligt omtrent :

talentgericht werken (datgene doen waar je goed in bent)
zingeving (datgene doen wat nuttig aanvoelt)
millennials (geboren tussen 1980 en 1990)

Dus heb jij dat jonge en energieke bedrijf en je bent benieuwd wat loopbaancoaching voor jouw organisatie kan betekenen? Neem dan gerust contact met me op.

PS. Heb jij de ufo al in het filmpje gespot?

Beste Kelly Weekers – een reactie op ‘Kappen met vooroordelen over vrouwelijke ondernemers’

Posted on augustus 13, 2019 by Matthijs

Gisteren las ik je artikel op LinkedIn genaamd 'Kappen met vooroordelen over vrouwelijke ondernemers'. Ik was licht geschokt toen ik de titel las, want mijn visie is dat alle mensen gelijkwaardig zijn en dat ze dienen te worden beoordeeld op hun daden. Lichtelijk nieuwsgierig met wat er gebeurd was besloot ik dan ook om je artikel te lezen.

Zeker met de kennis van je nieuwste boek 'Happy Lifehacks 365' was ik nogal onder de indruk van de eerste zin van je artikel. Deze luidde 'Deze week was het tijdens twee interviews weer raak.', want ik dacht :

"Wow, wat moet dat geweldig zijn dat er vanuit de media zoveel interesse is in jou en/of je nieuwste product! Hoeveel ondernemers zouden daar niet van dromen? Wat een voorrecht!".

In het kader van gelukkig zijn miste ik de dankbaarheid voor het feit dat de media tijd, geld en moeite in jou stopt om jou en je product te promoten. Laat me voorop stellen dat jaloezie van mijn kant niet aanwezig is; maar ik moet wel stellen dat toen ik mijn nieuwste online cursus 'Solliciteren anno Nu' lanceerde ik amper een like van mijn moeder kreeg, laat staan dat de media mij benaderde.

Ik las verder en waarbij mijn oog viel op de zin 'Binnen no-time ging het over ‘mijn bedrijfje’ en over ‘het succes van mijn man’.'. En dan vooral het laatste gedeelte, dat over je man. Wat moet dat heerlijk zijn om als koppel allebei succesvol te zijn in datgene wat je doet. Hoeveel gezinnen in Nederland ervaren het tegenovergestelde? Hoeveel mensen ploeteren er dagelijks en plukken er nauwelijks de vruchten van? Wederom, wat een prachtige en bevoorrechte situatie hebben jullie voor jezelf gecreëerd! Iets waar een stuk dankbaarheid en trots niet zou misstaan.

Ook de zin die daarop volgde wekte mijn interesse. Je schreef ‘Jij was toch ook model. Die looks helpen natuurlijk!’. Ik betrapte mezelf erop dat ik een beetje moest gniffelen. Vaak lees ik posts van je op LinkedIn waarin een foto van jou geplaatst is. Er is veel aandacht besteed aan je uiterlijk en aan de foto. Waar ik mezelf op betrap is dat ik sneller je artikel ga lezen door de foto die je erbij geplaatst hebt zonder dat de foto daadwerkelijk een representatie weergeeft van de inhoud van je bericht. Even als voorbeeld; iemand schrijft een artikel over boten en zet er een plaatje bij van een auto waarbij ik besloot het artikel te lezen door het plaatje van de auto. Dat dus.

Mensen voelen zich aangetrokken tot schoonheid. Mannen en vrouwen. Dit hebben ze zelfs bij baby's getest en het bleek dat ze langer keken naar foto's van fotomodellen dan naar foto's van 'mensen met een gemiddelde schoonheid'. En dit zet je in. Logisch. Want werk met wat er is. Als je het geluk hebt gehad dat je 'de juiste genen' hebt gekregen bij je geboorte dan is dat simpelweg een cadeautje. En ongetwijfeld zul je er ook hard aan werken om je schoonheid intact te houden, maar dat neemt niet weg dat je de mazzel hebt gehad dat je van nature een mooi mens bent.

Corrigeer me als ik fout zit, maar ik ben nog nooit een foto van je tegengekomen op LinkedIn die je op zondagochtend om 9u gemaakt hebt zonder make-up, je haar in een staart en met een slobbertrui aan. En dan van die dikke wallen onder je ogen omdat je kinderen je de halve nacht wakker hebben gehouden.

Niet iedereen ziet er zo mooi uit als jij. Wederom; terecht dat je dit in zet als commercieel middel. Zo werd ik recentelijk ook geconfronteerd met de zeer prettige stem van Patrick Kicken bij het Nationale Stress Debat. Damn wat heeft die kerel een prettige stem om naar te luisteren. Logisch dat hij werkte voor de radio en nu podcasts doet.

Ook Patrick Kicken werkt met wat er is. Hij heeft die prettige stem cadeau gekregen bij z'n geboorte en hij maakt er gebruik van. Logisch.

Veel woorden die de interviewers volgens jou gebruikte waren verkleinwoordjes. Zoals 'bedrijfje' en 'boekje'. Dit herkennen we allemaal aangezien Nederlanders de kroon spannen met verkleinwoordjes. We drinken graag een kopJE koffie of eten een broodJE kaas.

Ik kan me nog wel herinneren dat toen ik nog in loondienst was collega's weleens spraken over hun collegaatje. Ik keek ze meestal glimlachend aan terwijl ik met mijn linker duim en wijsvinger een afstand van ongeveer een decimeter aanduidde. "Is die collega zo klein dan?" vroeg ik vervolgens gekscherend terwijl de collega moest glimlachen van mijn opmerking. Niet dat mijn collega dit per sé zei met de intentie om de andere collega te kleineren, het zat er gewoon ingebakken om het woord collega standaard te verkleinen.

Het is altijd moeilijk om de intentie van de berichtgever helemaal te begrijpen. Welke intentie zouden de interviewers hebben gehad toen ze deze verkleinwoorden gebruikten? Helemaal zeker kunnen we daar nooit van zijn, tenzij we ze er mee confronteren.

Waar we wel invloed op hebben is op de wijze dat we omgaan met deze verkleinwoordjes. Voelen we ons aangesproken of misschien zelfs wel beledigd? En vertelt dit dan meer over de ander of over onszelf? Het feit dat de interviewers belangstelling tonen in jou en in je product lijkt haaks te staan op het punt dat je maakt waarbij je zegt dat de interviewers jou niet serieus nemen als ondernemer omdat je vrouw bent. Maar goed, ik zat er niet bij dus dat is een aanname.

Iedereen van ons heeft de macht om te besluiten wat ze doen met de informatie die ze aangeboden krijgen. We bepalen zelf welk waardeoordeel we koppelen aan de opmerkingen van anderen.

Misschien staat dit al in je nieuwste boek, maar ik wil het als afsluiter graag nog even met je delen. Twee belangrijke waardes als we kijken naar geluk zijn 'dankbaarheid' en 'compassie'.

Dankbaar voor al dat moois dat je bij je geboorte cadeau kreeg en wat je door hard werken zelf hebt neergezet.
Dankbaar voor het leven dat je mag leiden waarin je jezelf kan ontplooien en ontwikkelen zoals jij dat wil.
Dankbaar dat zoveel mensen interesse in jou en je dienstverlening hebben.
Dankbaar voor al het moois dat het leven jou en jouw familie geschonken heeft, ondanks de tegenslagen die iedereen in het leven ervaart.

En dan vanuit compassie denken, je even verplaatsen in de schoenen van een ander.

Misschien hadden de interviewers jou onderschat en zijn ze onder de indruk van jouw prestaties.
Misschien hebben ze veel vrouwelijke ondernemers gekend die niet zo succesvol waren als jij en daar onder de indruk van zijn.
Misschien hebben ze zelf veel moeite om een goed balans te vinden tussen werk en privé.

Beste Kelly, ik wil je heel veel succes wensen met de verkoop van je boek. En dit zeg ik niet omdat je een vrouwelijke ondernemer bent, maar omdat ik het je terecht gun. Ik hoop dat je de levens van veel mensen positief zal beïnvloeden met zowel je boeken als je coachactiviteiten.

Groet van Matthijs

PS. Ik heb de foto voor dit artikel uit een post van je gehaald, is dat ok?

Nationaal Stressdebat en de wildgroei aan coaches

Posted on augustus 5, 2019augustus 5, 2019 by Matthijs

In sommige gevallen is een groot voordeel soms ook een nadeel. Enige jaren terug, toen we besloten om te verhuizen richting de Zaanstreek besloten mijn vrouw en ik om geen kabelaansluiting aan te vragen. Want naast het nieuws en DWDD keken we eigenlijk niet. Tot op de dag van vandaag hebben we geen behoefte gehad aan een kabelaansluiting. Het nadeel is wel dat je daardoor de actualiteiten mist en een interessant debat als het Nationaal Stressdebat een maand of wat later online bekijkt.

Zoals je je kan voorstellen is dit een super interessant debat voor mij. Niet dat ik zozeer met burn-out patiënten te maken heb, maar wel over de rol die arbeid inneemt in ons leven. Hoe we weer zingeving en plezier kunnen ervaren in onze loopbaan en hoe we zaken als burn-out kunnen vermijden.

Je kan je dus wel voorstellen dat ik er even goed voor ging zitten.

Wat me veelal opviel was dat de schuld van de burn-out werd neergelegd bij het individu. We leggen onszelf allemaal verplichtingen op, moeten constant gelukkig zijn en we moeten iedere dag het maximale uit onszelf halen. Gezond eten? Lichaamsbeweging? Ontspanning? Tja, die zaken lijken soms ondergeschikt te zijn in ons dagelijks leven. Als we dat nou maar allemaal even doen, te samen met het altijd belangrijke 'nee' zeggen... dan komt het wel goed.

Volgens psychiater Esther van Fenema zijn we allemaal 'knettergek' geworden.

Maar de vraag 'waarom' we dit allemaal doen bleef achterwegen. En juist dat, waarom we onze interne drijfveer getriggerd wordt om dit destructieve gedrag te vertonen, werd niet besproken. Waarom eten we zo ongezond? Waarom doen we zo weinig aan lichaamsbeweging? Waarom ontspannen we te weinig? Waarom moeten we zoveel van onszelf? En niet te vergeten; waarom zeggen we geen 'nee'?

Zou het iets te maken kunnen hebben met de maatschappij waarin we leven? Zou het iets te maken kunnen hebben met ons economische stelsel? I know. Klinkt saai en het zijn geen praktische tips waar we als publiek zo happig op zijn, maar het komt naar mijns inziens wel dichterbij de oorzaak van onze volksepidemie.

Bedenk dat we in een wereld leven waarin we leren dat we elkaars concurrent zijn. Dit komt voort uit het neo-liberaal denken. Iedereen is een product op de arbeidsmarkt en het is van belang om het maximale uit je loopbaan te halen. Om je ouders trots te maken en je vrienden jaloers. Of op z'n minst dat ze met afgunst jouw salarisverhoging aanhoren als je het ze verteld. En als jij niet iedere dag 120% geeft, wat theoretisch onmogelijk is, dan doet iemand anders dat wel. Zeg maar dag tegen je promotie. En het respect dat je verliest in je omgeving.

Ik schreef er al eerder over. Spreuken als 'Work Hard, Play Hard!', 'Doe het vandaag beter dan gisteren!' en het onschuldig lijkende 'Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd' leggen onbewust een enorme druk op onze schouders. We moeten presteren. Want waar je vroeger nog God de schuld kon geven van je lage sociale status ben je nu toch echt zelf verantwoordelijk. Je moét meedoen aan de ratrace. Je moet altijd online zijn want anders mis je wat. Je moet altijd maximaal presteren.

Want alleen dan heb je een succesvol en mooi leven.
Gek hè dat we allemaal neervallen?

Wil je meer lezen over mijn visie omtrent burn-out, dan verwijs ik je graag door naar mijn longread artikel 'Waarom je burn-out niet jouw schuld is'.

En dan natuurlijk de wildgroei aan coaches. Dat was ergens wel mooi om te zien. Hoe Esther van Fenema met een botte bijl om zich heen sloeg. Ze wekte de impressie dat zij het allemaal wel wist, alleen heb ik geen idee wat ze dan precies doet om burn-out te genezen bij haar patiënten. Noch hoorde ik een oplossing die deze epidemie echt zou kunnen aanpakken.

Ja ik kan me vinden in de kritiek van Esther. Vreemd aangezien ikzelf ook coach ben. Maar ik weet nog goed dat toen ik de beslissing nam om dit vakgebied te gaan beoefenen dat ik het belangrijk vond om mezelf goed om te scholen. Ik besefte me dat het een enorme verantwoordelijkheid is die je draagt als coach ten opzichte van je cliënt. Dat het dus wel van belang is om enige kennis van zaken te hebben als je een cliënt tegenover je hebt zitten. En dus besloot ik een post HBO te volgen waarvan ik wist dat het niet alleen een erkende opleiding was, maar ook dat ik me direct kon aansluiten bij een brancheorganisatie.

Mascha Mooy van Bye Bye Burn-out stelde voor om zelf een keurmerk op te zetten. Daar ben ik geen voorstander van, omdat dan een commerciële partij die zelf actief is op de coachingsmarkt keurmerken gaat uitdelen. Allicht als je een opleiding bij hun hebt gevolgd? En wie waarborgt, als onafhankelijke instantie, de kwaliteit hiervan? Persoonlijk ben ik meer voorstander van onafhankelijke keurmerken als de St!R, NOLOC, CMI en de NOBCO.

Er is een wildgroei ontstaan omdat er vraag is vanuit de markt. Klaarblijkelijk kan de GGZ dit probleem niet aan. Lange wachtlijsten of peperdure particuliere psychologen zijn niet voor iedereen weggelegd. En dan speelt de markt daar op in. Als Esther dit wil tegengaan is het denk ik belangrijk dat de GGZ en de psychologen/psychiaters een serieus plan van aanpak opstellen. Maar daar hoor ik haar niet over.

Een tip die ik dan ook graag meegeef aan mensen omtrent de wildgroei aan coaches is om te checken of de coach in kwestie is aangesloten bij een brancheorganisatie en waar de brancheorganisatie garant voor staat. Zo weet je dat een coach voldoet aan een aantal minimum eisen die de brancheorganisatie stelt.