Sinds heden is deze slogan bijna niet meer weg te denken uit ons denkbeeld. Marketeers en hipsters bombarderen ons met deze nieuwe zienswijze. Waar we voorheen maar al te graag globaliseerden zijn we nu in het stadium gekomen dat onze klantengroep ook prima uit hetzelfde dorp mogen komen. En daar kleven behoorlijk wat voordelen aan.
Niet dat ik hier een economisch- of een milieutechnisch pleidooi wil gaan houden. Dat laat ik maar al te graag aan anderen over. Wat mij wel zeer aantrekt hierin is het concept van commitment. En dan niet alleen tussen klant en opdrachtgever,maar ook een grotere commitment van uw personeel jegens uw organisatie.
Dat is niet vreemd. Eén ieder van ons heeft de behoefte om een zinnige bijdrage te willen leveren aan zijn omgeving. Om arbeid te verrichten waarvan het doel hoger ligt dan hunzelf. Evolutionair gezien heeft deze saamhorigheid al voor behoorlijk veel progressie gezorgd.
Het menselijk brein is in staat om een netwerk van maximaal duizend mensen bij te houden. Alles daarboven vertroebeld in de gedachten, ons brein kan dat simpelweg niet aan. Dus het idee dat we onze diensten of producten leveren aan een wildvreemde klant ergens op deze aarde is prima voor het bankbalans, maar zorgt voor disconnectie met de afnemer en een grotere kans tot desinteresse jegens het werk. Onbekend maakt onbemind.
Hoe mooi is het als u een product of dienst kan afleveren aan iemand die u kent? Dat u het plezier kan aflezen van uw klant's gezicht? Maar ook dat u allicht uw product of dienst gebruikt ziet worden? We ervaren op zo'n moment een euforisch gevoel, we maken iemand blij die we direct of indirect kennen. We leveren een bijdrage aan de groei van onze community. En dat voelt goed, voor u en uw werknemers.
Ondanks alle voordelen van het Go Local principe blijft de hunkering naar inkomsten vaak de boventoon voeren. Want als u kan kiezen tussen een rijkelijk beloonde opdracht buiten de regio of een kleinere opdracht binnen in uw community, waar kiest u dan voor?