Het onweerde. Ik liep even snel naar de supermarkt met een paraplu in de hand. Ik hoorde gerommel hoog in de lucht terwijl de regendruppels ritmisch tikte tegen de paraplu Ik bedacht me hoe stupide het zou zijn om nu op een groot open veld te lopen. Op het moment dat de bliksem inslaat kiest deze altijd de weg van de minste weerstand. Als ik dus loop, met paraplu, over een uitgestrekte vlakte, dan zal de bliksem mijn paraplu als eerste willen bereiken. Deze is het dichtste bij en is dus de weg van de minste weerstand. Jep, da's een vreemde gedachtegang. En zo dwaalde mijn gedachten, terwijl ik stapsgewijs richting de winkel liep, af.
Ik realiseerde me dat vrijwel alles in de natuur de weg van de minste weerstand kiest. Water dat zich vormt tot een rivier kiest -je voelt 'm al aankomen- de weg van de minste weerstand. Alsof de rivier bij zichzelf bedenkt hoe die zo snel mogelijk bij de zee kan uitkomen. Zonder al te veel moeite. Of uitdagingen. Nou heeft water uiteraard geen gedachtegang, maar zo werkt het wel.
Vreemd hoe wij dan als mensen onszelf tegenwoordig een steeds hogere druk opleggen. We moeten altijd beter zijn dan gisteren. Waarom een acht halen voor een toets als je ook een negen kan halen? Work hard, play hard! Succes is een keuze! Dat soort uitspraken. We worden juist aangespoord om niet de makkelijke weg te kiezen. Je moet en zal de moeilijke weg kiezen. Om jezelf uit te dagen. Om de wereld te laten zien hoe hard je je best doet, Om maar constant je grenzen te verleggen. Je geluk ligt buiten je comfort zone! Tja, dat dus.
Mijn fantasie ging met me aan de haal. Terwijl ik nog steeds buiten liep stelde ik mezelf een scenario voor waarin een groep leeuwen bij elkaar kwam om nieuwe jaagtechnieken te bespreken. Of een zelf in elkaar gezette hindernisbaan voor de zebra's zodat ze beter konden leren vluchten. Want als die leeuwen nu aan het trainen zijn, dan moeten de zebra's natuurlijk wel bij blijven. Ik zag een groep gorilla's voor me die een cursus 'vlooien voor beginners' aan het volgen waren. Of een groepje merels die middels hun zangclubje proberen om voortaan in canon te zingen.
Hoe komt het toch dat we onszelf zo loskoppelen van het gene wat eigenlijk heel natuurlijk zou moeten aanvoelen? We laten ons gek maken door memes op de sociale media die ons zogenaamde inspiratievolle quotes aanbied. Of eigenlijk door de strot dauwt. Toch voelen we er ons door aangetrokken. De krachtige uitspraken spreken ons cognitief denkvermogen aan. Tja, dat klinkt wel logisch. Maar is dat ook zo?
Iedereen op deze aardbodem wordt geboren met zogenaamde talenten; karaktereigenschappen die ons omschrijven. Sommige mensen zijn van nature zorgzaam terwijl andere mensen van nature weer erg analytisch zijn. Weer andere mensen zijn van nature creatief en anderen zijn gedreven. De natuur levert ons een prachtige mix van verschillende talenten en karaktereigenschappen zodat we elkaar kunnen aanvullen in groepsverband. Maar laat het nou net zo zijn dat we, in onze huidige maatschappij, bepaalde karaktereigenschappen hoger inschalen dan andere. Gedrevenheid. Risicovol gedrag. Extraversie. Winnaarsmentaliteit. Allemaal termen die anno nu erg tot de verbeelding spreken. Binnen ons huidige economische stelsel komen deze karaktereigenschappen volledig tot hun recht. En dan wordt je beloond met veel welvaart en status.
We laten ons dus maar al te graag de les lezen door een relatief klein selectief groepje mensen die ons wel even vertelt hoe het leven in elkaar steekt. We kijken tegen deze mensen op en willen hun gedrag kopiëren. En dus klikken we massaal op de like knop zodra zo'n 'pseudo-goedbedoelde meme' weer onze tijdlijn passeert. We moeten iedere dag een betere versie van onszelf laten zien. Want de meme zegt dat dat zo is. Of dat videootje van een Hollywood ster die van niks naar absolute rijkdom ging. En dat het allemaal maar bestaat uit hard werken en niet opgeven. Als iedereen miljonair zou worden van hard werken en niet opgeven; dan waren de kinderen in de textielfabrieken in Bangladesh nu zo'n beetje de rijkste kinderen ter wereld. Of zouden alle verpleegkundigen en verzorgende in Nederland een enorm vermogen hebben vergaard. Ik geloof dat deze popie-jopie uitspraken een steeds grotere 'bullshit factor' beginnen te ontwikkelen.
Een ontwikkeling, persoonlijk of professioneel, is nooit een recht stijgende lijn. Op sommige momenten ontwikkelen we omdat het leven ons uitdagingen voorschotelt. Op andere momenten in ons leven kabbelt alles rustig door. En soms doen we ook weer een stap terug en stappen we in onze valkuil. Een mensenleven, met al haar levenslessen is een chaotisch gegeven. Soms moeten we bij schakelen naar een hogere versnelling, soms kunnen we rustig doorrijden in de versnelling waar we al in zitten.
De weg van de minste weerstand. Het klinkt allicht aantrekkelijk. En dat is het ook, vaak omdat de antwoorden die we zoeken in ons leven eenvoudiger zijn dan dat we denken. We hebben een gave om situaties die we meemaken moeilijker en ingewikkelder te maken dan dat eigenlijk nodig is. Wat zou er gebeuren in je leven als je besluit om vaker voor de makkelijkste oplossing te gaan? Dat je kiest voor een strategie die dicht bij je ligt? Dat je niet kiest voor de weg van de meeste weerstand maar dat je de grenzen van je comfortzone op zoekt. De weg van de minste weerstand symboliseert voor mij dan ook de weg die natuurlijk aanvoelt voor je. Een weg die voor jou klopt en past bij wie je bent. Dat je keuzes maakt omdat ze authentiek aanvoelen, niet omdat een meme of een goeroe jou daar toe oproept.
Een leeuw hoeft geen nieuwe jaagtechnieken te leren omdat de leeuw daar van nature al goed in is. Zebra's hoeven geen nieuwe vluchtroutes te bedenken omdat ze als collectief al precies weten wat ze moeten doen. En merels? Die kunnen al mooi zingen vanaf het moment dat ze geboren worden. Misschien wordt het tijd dat ook jij meer gaat kijken naar wat jij van nature al goed kan. En dat je daar je pijlen op richt. Datgene doen wat voor jou natuurlijk aanvoelt. Talentgericht werken.
En zo kwam ik aan bij de supermarkt. Ik klapte mijn paraplu dicht. Het is tijd voor de boodschappen.