De periode waar menig Nederlander op zit te wachten is aangekomen; de vakantieperiode. De lavendelgeur van het Franse platteland lijkt al bij het inpakken van de koffers langs onze neus te gaan. In onze gedachten streelt de Griekse zon ons gezicht al en lijken we de Italiaanse espresso al te proeven. Jazeker, het is weer tijd voor de welverdiende zomervakantie. Als lemmings verlaten we de komende periode ons kikkerlandje om weer bij te laden. Zodat we weer uitgerust terugkomen. En het liefst nog met een bruin kleurtje op de huid.
Lees in dit artikel waarom het zo vreemd is dat we sowieso op vakantie gaan. En wat je eraan kan doen natuurlijk.
Vakantie!
Het principe van de zomervakantie is niet meer weg te denken uit de westerse cultuur. Waar wij Nederlanders over het algemeen op reis gaan naar andere, meer zonnige bestemmingen, blijven mensen in andere landen gewoon in eigen land. En uiteraard willen we, in veel gevallen, weer helemaal terug naar basic. In een tent of caravan. Geen luxe. Wc-rol onder de oksel geklemd. Zittend op een gammel klapstoeltje.
Definitiebepaling
Zoals je allicht van mij gewend bent geraakt start ik altijd, na de inleiding, met een kort stukje over de definitiebepaling. En aangezien tradities in ere gehouden mogen worden zal ik ook deze keer weer een definitiebepaling voorschotelen. Met de vakantie bedoel ik een reis om bij te komen van een jaar werken en/of studeren.
Reizen
Voordat ik verder ga met mijn pleidooi over waarom het concept van op vakantie gaan zo vreemd is wil ik graag een onderscheid maken tussen reizen en op vakantie gaan. Een reis wordt gemaakt om een nieuw deel van de wereld te ontdekken waarbij het concept van ontdekken de boventoon voert. Bij reizen gaat het er dus niet om dat je wilt bijkomen op een welverdiende vakantie, een reis maak je om de wereld te ontdekken. Dit betekent niet dat een reis niet voor ontspanning kan zorgen, maar het is niet het doel van de reis, zoals dat bij een vakantie wel zo is.
De ‘Ratrace’
Om te begrijpen waarom het concept van vakantie zo vreemd is wil ik je uitnodigen om samen met mij onze levens en onze maatschappij eens vanaf een afstandje te bekijken. Alsof je er zelf even geen onderdeel van bent. Alsof we samen even in een kleine ufo zitten en kijken naar de levens hier in Nederland.
Sociaal contract
Stel dat we zouden kijken naar wat de gemiddelde Nederlander zou doen met z’n tijd hier op aarde vanuit onze ufo, wat zouden we dan zien? We zouden mensen zien die zichzelf verplichten om van maandag tot en met vrijdag naar hun werk te reizen om daar arbeid te verrichten. Niet omdat ze dat willen doen, maar omdat ze er geld voor krijgen. Want zo werkt de deal van ons sociaal contract : Jouw Tijd + Jouw Expertise = Jouw Salaris. Niet dat je hier overigens zelf voor gekozen hebt. Zo doen we het nou eenmaal. En als je niet mee doet dan kijken we je scheef aan.
Het verschil tussen ‘willen’ en ‘moeten’
In veel gevallen ervaren we ons werk als moeten. Het is een verplichting en je verantwoordelijkheid om je steentje bij te dragen aan de maatschappij. Dat is in theorie niet vreemd. Het principe dat we iets willen betekenen voor onze (directe) omgeving stamt al sinds het begin der beschaving waarbij eenieder een waardevolle rol op zich nam. Zodra je iets doet om de gemeenschap te dienen waarbij je jouw karakter en talenten kan inzetten plaatsen we dat onder de noemer ‘zingeving’.
Helaas is dat principe jegens arbeid veelal vervaagd. Tegenwoordig zien velen van ons het werk dat we doen als een verplichting. Om brood op de plank te krijgen. Want zo hoort het. En natuurlijk creëren we mooie uitdagingen om onze banen zo interessant mogelijk te maken. We praten over professionele groei en over promotie. En hoe duurder en funkier je functietitel klinkt, hoe beter.
Maar het helpt allemaal niets. We werken omdat het van ons verwacht wordt, omdat het moet. Omdat de baas zegt dat de target belangrijk is, ondanks dat je diep van binnen voelt dat de wereld echt niet beter wordt door zo’n target. Of dat de deadline echt heel erg belangrijk is, terwijl je aanvoelt dat die deadline ook maar een geprikte datum op de baas zijn kalender is.
Rutger Bregman zei ooit :”We werken ons te pletter, om spullen te kopen die we niet nodig hebben, om mensen te imponeren die we niet mogen.”.
En dus…
Gaan we één keer per jaar eens lekker op onze welverdiende vakantie! Om weer helemaal bij te laden om zo nog een jaar nutteloze werkzaamheden uit te voeren voor een werkgever die jou van een personeelsnummer voorzien heeft. Joepie!
En zo vullen we onze levens. Jaar in, jaar uit.
Best vreemd hè.
Maar wat dan wel?
Confucius stelde ooit dat ‘Een man die plezier heeft in zijn werk niet werkt’. En dat is een principe waar ik me als loopbaancoach volledig in kan vinden. Zodra je leert dat je jouw steentje kan bijdragen aan de maatschappij met het leveren van een product of dienst waarbij je een probleem op lost dat je aan het hart gaat en waarbij je jouw talenten kan inzetten… dat je werk helemaal niet als werk aanvoelt.
En dat je dus helemaal geen vakantie nodig hebt. Omdat je van ‘moeten’ naar ‘willen’ bent gegaan.
Kan je dat geld mooi ergens anders voor gebruiken.
Wat zou een goede investering zijn?
Hoe jij je geld uitgeeft ligt natuurlijk helemaal bij jou. Maar hoe zou het zijn om je huidige loopbaan eens onder de loep te nemen? Om eens op de pauze knop te drukken om samen met een loopbaanprofessional te bespreken of je carrière uit ‘moeten’ of uit ‘willen’ bestaat.
De wereld heeft jouw talenten nodig… #juistnu