Waarom jezelf zijn ook goed is voor anderen

Waarom ‘jezelf zijn’ ook goed voor anderen is

Het is een term waar we tegenwoordig maar moeilijk omheen kunnen; authenticiteit. Niet alleen schrijven alle glossy's er al jaren over, ook recruiters en coaches gebruiken dit begrip. Het lijkt erop dat er steeds meer vraag is naar authentiek gedrag. Maar wat houdt dat nou precies in, dat authentiek zijn? En waarom is het achterhalen van wat nou echt authentiek gedrag is nou zo lastig?

Enige tijd geleden zag ik een post voorbij komen van collega coach Ilse van de Burgwal. Ze heeft een programma dat ze aanbied onder de noemer 'Be Bold, Be Brave, Be You', een programma om de authenticiteit van de deelnemers te bevorderen. Mijn professionele hart maakte een sprongetje, want ik ben groot voorstander van het vergroten van de authenticiteit van mensen. En hoe meer collega's hier aandacht op vestigen, hoe beter!

Wel moest ik glimlachen toen ik de titel van haar programma las. De titel 'Be Bold, Be Brave, Be You' lees ik als gebiedende wijs. Zo van 'Doe dit, Doe dat, Doe zus'. Maar als iemand jou de opdracht geeft om authentiek te zijn (Be You), ben je dan wel authentiek? Tenslotte wordt het je opgedragen en het was niet jouw keuze. De stimulans komt van een externe en is dus niet authentiek (vanuit jezelf). Vergelijk het maar met de zin "Volg mijn advies maar op, neem nooit advies aan van anderen!'. En hier ontstond in mijn gedachten een paradox, welke de glimlach op mijn gezicht toverde.

Welk deel van ons gedrag is aangeleerd en welk deel van ons gedrag is authentiek? Hiervoor verwijs ik graag naar het 'nature nurture' principe waarin men stelt dat een deel van onze persoonlijkheid al vast ligt in de genen (nature) en een deel wordt gevormd middels opvoeding (nurture). Zouden we dan, als we echt authentiek willen zijn, volledig af moeten van 'nurture'?

Mensen zijn sociale wezens. Een individu zou geen enkele overlevingskans hebben in de wildernis. We zijn als mensheid zo ver gekomen door onder andere samen te werken in groepsverband. Uiteraard spelen er nog veel meer factoren mee die een rol hebben gespeeld in de evolutie van de mens, maar het principe dat we als mensen in groepsverband floreren is nu relevant.

Zodra mensen bij elkaar komen in groepsverband ontstaan er zogenaamde ongeschreven leefregels. Dit kunnen basale regels zijn als 'je steelt niet van een ander' of 'je vermoordt niemand binnen de groep'. Klinkt logisch, maar zelfs dit soort eenvoudige leefregels zorgen ervoor dat de groep in bedwang blijft. Deze regels spreken niet per definitie voor zich, maar worden aan ons opgedrongen. Door je te houden aan deze leefregels vergroot je de kans op acceptatie van de groep. Dit principe vond al tienduizenden jaren geleden plaats onder gemeenschappen en dat principe werkt vandaag de dag nog net zo.

We passen ons dus graag aan naar de leefregels van de groep om onze overleving te vergroten. Vandaar ook dat we gevoelens als schaamte ervaren. We ervaren -meestal- plezier of genot middels een activiteit die niet geaccepteerd wordt binnen de leefregels van de groep. En dan schamen we ons. Deze schaamte helpt ons om ons gedrag aan te passen zodat we weer binnen de kaders van de leefregels kunnen functioneren.

Een mooi staaltje der evolutie dus, dat aanpassingsvermogen jegens de leefregels van de groep. Maar is dit systeem anno nu nog wel per sé noodzakelijk? Zoals ik eerder schreef is een individu in de wildernis hopeloos verloren, maar in theorie is een individu anno nu in de grote stad niet per definitie verloren. Je kan volledig op jezelf leven zonder dat je overleving op het spel staat.

Toch passen we ons nog steeds flink aan richting onze omgeving. Ik kom vaak cliënten tegen in mijn praktijk die per toeval in een werkgebied terecht zijn gekomen. Iets met erin rollen denk ik. Terwijl ik dan praat met een cliënt merk ik dat de persoonlijke waarden en talenten niet de ruimte krijgen binnen de bedrijfscultuur van de organisatie. De cliënt moet steeds op de tenen lopen omdat deze het gevoel heeft een karikatuur van zichzelf te moeten spelen. Vaak spelen dan vraagstukken omtrent zelfvertrouwen een grote rol.

Ook ik kijk dus in dit soort gevallen naar wie de cliënt daadwerkelijk is. Ik vergeet even de 'nurture' en kijk naar de 'nature'. Welke persoonlijke karaktereigenschappen zijn aanwezig? Welke waarden zijn belangrijk voor de persoon? Welke talenten of kernkwaliteiten worden onderbenut? Door dit te onderzoeken komen we dichterbij de authentieke persoon.

Wat ik versta onder authenticiteit? Dat zijn de karaktereigenschappen die je hebt die niet gevormd zijn door je omgeving. Het zou dus niet uitmaken of je in 1985 geboren bent in Haarlem, 1367 in Moskou of 294 BC in Peru. Het betreft het deel van jouw persoonlijkheid die jou in de kern en essentie omschrijft. Iemand die van nature zorgzaam is zal dat ook altijd zijn geweest, om maar eens een voorbeeld te geven.

Maar natuurlijk speelt onze omgeving een continue rol in de vorming van ons karakter. Het is dus zaak om te handelen vanuit authenticiteit zonder daarbij de sociale leefregels van de groep te ondermijnen. Volledig authentiek zijn zou kunnen betekenen dat je puur en alleen maar doet wat jij zou willen, hier ben ik geen voorstander van. Vanuit mijn perspectief zet je je authenticiteit in om, op jouw manier, bij te dragen aan de wensen van de groep. Zo creëer je een win-win.

"Is het belangrijk om authentiek te zijn?", ze klonk de vraag op een post van Dounia Maakor. Ze had namelijk een bericht geplaatst op LinkedIn met de mededeling dat ze een boek ging schrijven omtrent authenticiteit. En wederom was ik enthousiast over dit idee! De vraag onder de post van Dounia was van Maarten Freriks, een collega in de loopbaancoaching die een evidence based methodiek hanteert.

Dounia antwoordde van wel. Ze gaf aan dat het niet authentiek handelen schadelijk kon zijn voor de gezondheid en dat het essentieel is voor de samenwerking met anderen. Ondanks dat ik me kon vinden in haar antwoord wilde ik het woord 'essentieel' vervangen door het woord 'wenselijk'. Ik antwoordde namelijk daaronder dat authenticiteit niet 'belangrijk' is. Je kan, hypothetisch, tachtig jaar oud worden en je hele leven lang een karikatuur van jezelf hebben gespeeld. Maar zou het leven van jezelf en je omgeving niet veel mooier zijn geweest als je echt authentiek kon zijn?

Iedereen wordt geboren met unieke talenten. Ieder van ons voelt iets aan of heeft begrip ergens van wat we van kinds af aan met ons meedragen. Dit zijn, zoals ik ze noem, cadeautjes. Het is logisch dat er binnen een groep mensen verschillende talenten aanwezig zijn, zo kan iedereen elkaar aanvullen. Het is dan ook vreemd dat we anno nu vooral druk bezig zijn om te leven zoals onze idolen dat doen. Dat we zo graag een karikatuur aannemen om maatschappelijke status te verkrijgen, zonder dat we de cadeautjes die we gekregen hebben bij onze geboorte constructief kunnen inzetten.

En daarom ben ik ook zo fan van 'talentgericht werken'. Omdat je dan juist wel deze cadeautjes inzet, de zogenaamde soft skills. Ik stimuleer mijn cliënten om de aangeboren talenten in te zetten op de arbeidsmarkt en om deze talenten heen vaardigheden te ontwikkelen die het talent de ruimte geven. Zodra je dat doet merk je dat alles zoveel simpeler en beter gaat. Werk wordt weer ineens leuk en uitdagend. Het zelfvertrouwen groeit en de kwaliteit van je werkzaamheden is van ongekende hoogte.

En dan wint iedereen. Jij, maar ook de ander. Iedereen plukt de vruchten. Door gewoon authentiek te zijn.

Beste Sid Lukassen

Beste Sid Lukkassen

Gisteravond zag ik op YouTube een nieuwe video van Café Weltschmertz voorbij komen, met daarin dr. Sid Lukkassen die in gesprek gaat met prof. dr. Paul Cliteur over het onderwerp 'Het linkse geloof en de rechtse zuil'. Aangezien ik me niet kan plaatsen in de visie van Sid besloot ik om de video te bekijken.

Maar waarom zou ik dat doen?

Als ik Sid mag geloven zit ik qua levensfilosofie meer bij de linkse kerk dan bij de rechtse zuil. En dat is uiteraard helemaal prima. De waardes waarvoor ik sta in het leven en die mijn karakter omhelzen passen beter bij de linkse kerk. Maar dat betekent niet dat ik daardoor alles wat vanuit de linkse kerk komt als zoete koek slik. Juist door ook de rechtse visie te bestuderen kan ik leren en wijzer worden. Want de waarheid ligt waarschijnlijk in het midden. En mezelf categoriseren in een bepaald team kan zorgen voor zogenaamde blind spots. Horen en lezen wat je al weet of waar je al achter staat zorgt niet voor groei. Iets nieuws horen en open staan voor andere ideeën wel. Het dwingt me om na te denken over m'n standpunten en visie. Soms om juist mijn standpunten en visie te versterken, soms om deze juist bij te stellen.

Vandaar dus.

Ik bekeek deze video door de ogen van een coach. Iets wat ik vrij veel doe, ook in m'n dagelijks leven. Wat zie ik? Wat hoor ik? Wat is er gaande? Uiteraard zullen bepaalde punten die ik in dit verhaal beschrijf suggestief zijn aangezien ik niet in de mogelijkheid ben om deze direct aan Sid zelf te stellen. Maar zonder de persoon Sid Lukkassen te willen beschadigen vind ik het wel interessant om hier eens over te filosoferen.

Als je met me mee wilt denken en filosoferen, lees dan gerust verder.

Nog even een laatste mededeling. Zeker vanuit professioneel oogpunt heb ik geen mening over iemand zijn visie of geloofsovertuiging. Deze zaken zijn voor mij neutraal. Wat mij wel interesseert is wat deze punten voor iemand persoonlijk betekenen en welke persoonlijke drijfveren hier achter zitten. Ik respecteer altijd de mens achter de visie. Sterker nog, eigenlijk vind ik de persoon achter de visie veel meer de moeite waard.

Dus beste Sid, ondanks dat ik me niet kan vinden in jouw visie vind ik jou de moeite waard als mens.

Zonder een enorme spoiler alert te willen veroorzaken komt de video, zoals ik 'm ervaren heb, voornamelijk neer op het feit dat Sid zich niet gehoord en begrepen voelt. Hij geeft te kennen dat de grote instituten zoals de media en de universiteiten hem, en zijn visie genoten, geen podium geven. Volgens hem zou dit ontstaan zijn door de verzuiling. Een hele reeks aan filosofen en groot denkers passeren de revue in zijn pleidooi waarin het verhaal soms zo warrig wordt dat zelfs Paul hem regelmatig op de rem moet trappen. Gedreven door zijn enorme intellect spuwt Sid een ware encyclopedie reeks aan argumenten richting de luisteraar die, in mijn geval, het spoor helemaal bijster raakt.

En dat is zo zonde, want als hij zijn verhaal authentieker zou vertellen dan zou dat veel meer impact maken. In het begin van het gesprek onderstreept hij juist authenticiteit. Als coach vraag ik me af of het afgeven op een bepaalde visie authentiek is. Ik denk het niet. Het demoniseren van een andere visie of filosofie lijkt een instrument van ons intellect te zijn om een emotie die we ervaren van ons af te willen schuiven. "Het ligt niet aan mij, maar aan hun!". En dat terwijl juist onder die emotie de kern van het verhaal zit. Onder de boosheid en frustratie ligt misschien een pijn of verdriet die juist de aandacht verdient. En dat is dan het echte verhaal. Authentiek zeg maar.

Wanneer merk je dat iemand zijn intellect in zet om een emotie te willen onderdrukken? Als je goed luistert hoor je dat mensen dan harder en sneller gaan praten (ratelen). Tevens kunnen ze naar boven kijken. Er komt vaak een waterval van woorden die net om de kern heen willen draaien maar niet echt de kern willen vastpakken. Waarom doen we dat? Simpel; da's veiliger. Pijn, verdriet, zwakte... we willen ze liever verstoppen. En onze ratio helpt ons daar maar al te graag bij.

Dit neemt overigens niet weg dat Sid een punt maakt. In onze huidige maatschappij lijken we ons te willen verstoppen achter politieke correctheid. We worden boos als we beledigd worden en verwijten de aanstichter dan van een polariserende-, kwaadaardige- of beledigende boodschap. En dan worden we boos. Of dan gaan we negeren. En stigmatiseren. Want deze mensen zijn dan per definitie slecht. En Sid voelt dat hij in dat hokje is geplaatst.

Mooi om te zien hoe we, zowel links als rechts, ons gewoon als mensen gedragen. De emoties die de andere kant oproept worden gebruikt als wapen tegen de ander. Beide partijen doen hetzelfde zodat de kloof alleen maar groter wordt. Er is niemand die echt luistert. Niemand die luistert tussen de regels van een gegeven pleidooi. Niemand die doorvraagt en de beschuldigingen naast zich neerlegt om tot de kern van het verhaal te komen. En dat is jammer, want ik denk dat diep van binnen de wensen en verlangens in beide kampen op hetzelfde neerkomen, ze hebben alleen een andere manier waarop ze het probleem willen oplossen.

Graag wil ik een ander argument opwerpen waarom ik denk dat Sid en zijn nieuwe rechtse beweging genegeerd worden door de grote instituties. Ik denk namelijk dat de reden waarom hij niet aan de bak komt bij een universiteit, geen uitgever kan vinden voor zijn boek of geen publicaties mag schrijven voor de krant veel simpeler ligt dan dat hij aangeeft. Maar het is ook pijnlijker.

Naar mijn idee ligt de weigering van Sid z'n filosofie door de gevestigde orde eerder richting het imago dat een bedrijf wilt nastreven. En dus eigenlijk simpelweg gekoppeld kan worden aan geld. Ik kan me voorstellen dat bijvoorbeeld het NRC Handelsblad geen leden wilt verliezen en vreest misschien een terugname in abonnees als ze stukken van Sid gaan publiceren. Of dat de universiteit bang is dat het aantal nieuwe aanmeldingen afneemt als ze Sid als hoogleraar aanstellen. Al dit soort instituties lijken bang te zijn om zich los te willen koppelen aan hun imago, of eigenlijk het imago dat hun 'klanten' van hun verwachten.

Het is jammer dat Sid niet in zijn pleidooi ons economisch stelsel aanstipt; het neoliberalisme. Allicht doet hij dit wel in zijn boek 'Kerkgangers en Zuilenbouwers'. Want ik denk juist dat het zo belangrijk is om ook het totaalplaatje te bekijken van onze samenleving; de economie. Welk gedrag belonen we en welk gedrag niet? Waar ligt waarde en waar niet? Doordat al dit soort instituten ook (deels) verbonden zijn aan de vrije markt dienen ze zich zo politiek correct mogelijk op te stellen. We zien dit ook terugkomen bij reclames en marketing uitingen van bedrijven en organisaties. Bottom line? Het draait om geld verdienen. Harde doekoes. Dat zeg maar.

En dat kan pijnlijk zijn voor iemand aan de rechterkant van het politiek spectrum. Even generaliserend kunnen we stellen dat juist die kant erg verrukt is van dit economische stelsel. Dan krijg je de situatie dat de economische filosofie die je hanteert je eigenlijk keihard tegenwerkt.

En dan is het makkelijker om iemand van het andere kamp de schuld te geven.

Oh Sid, nog even een tip (met een knipoog); Als je de middenklasse wilt aanspreken en mobiliseren en je jezelf tegen de gevestigde elite wilt vestigen, dan kan het een idee zijn om de aardappel uit je keel te halen en om helder en concreet te communiceren.

a-couple-of-1694334_1920

Waarom solliciteren meer weg heeft van Tinder dan dat je denkt

Niet dat ik bekend ben met Tinder. De opkomst van dit revolutionaire programma heb ik misgelopen omdat ik al veertien jaar met dezelfde vrouw ben. En aangezien het einde nog lang niet in zicht is heb ik Tinder nooit bezocht. Dus ik hoop in dat geval dat ik de juiste vergelijking maak.

De vergelijking is in ieder geval gebaseerd op datingsites en daten in het algemeen.

Wat ik veelal zie op LinkedIn is dat mensen zichzelf aanbieden. En helaas worden alle clichés uit de kast getrokken om de aandacht op zich te vestigen, in de hoop op dé gouden tip naar een nieuwe baan. 'Ik kan goed zelfstandig werken en in teamverband.'. Dat dus. Maar wanneer floreer je, zelfstandig of in teamverband? We lijken onszelf in een verwoede poging op de markt te slingeren alsof we geblinddoekt met hagel schieten in de hoop iets te raken. Zonde, want met een beetje zelfreflectie en zelfvertrouwen kom je veel verder.

Laten we eerst een stap terugnemen. Je bent op zoek naar een baan en zoekt naar vacatures. Dat betekent dat er bij een organisatie een functie open staat, de vacature. Wat is precies een vacature? Of belangrijker, wat betekent een vacature voor een bedrijf? Simpel gesteld; het bedrijf zit met een probleem. Het kan zijn dat er iemand is weggegaan op een functie die snel vervuld moet worden om de organisatie draaiende te houden. Of het bedrijf heeft groeiambities en heeft extra handen nodig om die ambities waar te maken.

Hoe je het ook bekijkt, het bedrijf zit met een probleem. Wat doen we als we een probleem hebben? We gaan eerst kijken in onze directe omgeving naar de oplossing. Zijn er interne doorschuif mogelijkheden? Kent iemand nog iemand uit zijn of haar netwerk die de functie kan bekleden? Kunnen we de functie opdelen of verdelen binnen de bestaande kaders? Als dat allemaal niet kan, dan blijft het laatste redmiddel over. Het plaatsen van een vacature.

Het is dus belangrijk om te onthouden dat een bedrijf jou de baan niet cadeau geeft. Ze zijn geen liefdadigheidsinstelling. Het bedrijf gaat investeren in je qua tijd, energie/moeite en geld. De drie belangrijkste peilers van onze samenleving waar we alles aan afmeten. Het bedrijf wilt dit doen omdat ze een intern probleem willen oplossen, niet om zomaar iemand een kans te bieden.

En dan begint het 'verleidingsspel'. Het bedrijf plaatst een aantrekkelijke vacature. Ooit weleens een vacature gezien waarin het bedrijf super eerlijk is en zegt dat er een waardeloze sfeer hangt omdat het leiderschap incompetent is? Dacht het niet. Ze vertellen je wat ze je kunnen bieden, welke doorgroeimogelijkheden je hebt en welke extra's er zijn. Ook de vacatures zijn vaak doordrenkt van clichés. Maar dat nemen we als werkzoekenden voor lief. Want zij bieden een baan. Dus zij hebben het voordeel. Toch?

Het gevaar is als je deze instelling aanneemt dat je jezelf flink tekort doet. Je maakt jezelf kleiner dan dat je bent waardoor de kans groot is dat je 'smeek berichten' plaatst op LinkedIn of cliché brieven schrijft ter motivatie. Vaak zijn we dan gedreven door angst. De angst om niet meer te kunnen voldoen aan de financiële verantwoordelijkheden. En 'die baan' kan de problemen oplossen.

Het punt is, dat je op dat moment een ander deel van je brein inzet dan dat je normaal gesproken zou doen. Deze basale vorm van angst, het niet kunnen rondkomen (lees : overleven!) triggert ons 'reptielenbrein' of 'oerbrein'. Dit deel van onze hersenen is een overblijfsel der evolutie en stuurt onze 'vecht-vlucht-bevries acties' aan. Het is het deel van ons brein dat primitief is. Eigenlijk zouden we veel liever onze prefrontale cortex inzetten. Dat deel van onze hersenen maakt ons mensen zo uniek en biedt ons de mogelijkheid tot rationeel denken, plannen en redeneren.

Merk je dat je in de paniek modus zit, neem dan even diep adem. Het is je oerbrein maar. Je gaat dit heus overleven. Je hebt alleen een strategie nodig.

Laten we eens de koppeling maken met daten. Stel dat je naarstig op zoek bent naar een partner en je plaatst een advertentie waarin je zegt :

Ik ben een heel erg lief en zorgzaam persoon. Ik hou van wandelen en films kijken en wil graag een stabiele relatie met iemand opbouwen. Verder wandel ik graag met de hond en houd ik van reizen.

Ja, hartstikke leuk. Maar tenzij je doordrenkt bent met een flinke scheut schoonheid gaat deze tekst je waarschijnlijk niet verder brengen. Waarom niet? Omdat bovenstaand bericht niets zegt over wie je bent. Het bericht is doordrenkt met clichés zonder dat het echt inhoud heeft. Als we dit lezen, kennen we de persoon dan? En de regel dat deze persoon op zoek is naar een stabiele relatie komt kan wanhopig overkomen. Een swipe naar links (of was het rechts voor 'exit' ?).

Grappig dat we ons zo wel aanbieden op LinkedIn of bij bedrijven.

Laat me de bovenstaande tekst eens anders verwoorden :

Van nature ben ik een liefdevol en zorgzaam persoon, het geeft me een goed gevoel als ik iemand kan helpen. Ik geloof dan ook echt in het principe dat iedereen de moeite waard is om in te investeren. Tijdens mijn drukke bestaan wandel ik graag met m'n hond door de natuur, hier vind ik mijn rust en heb ik de tijd om na te denken over mijn leven en mijn doelen. Hetzelfde effect ondervind ik met reizen, waar ik naast de rust ook gefascineerd raak door andere culturen. Daarnaast vind ik films die gaan over het leven interessant. Zou je het leuk vinden om samen met mij op ontdekkingsreis te gaan naar wat het leven nog meer te bieden heeft?

Ok, bovenstaande tekst is wat langer dan het origineel, maar heb je nu niet veel meer het idee dat je de persoon leert kennen? We lezen dat deze persoon een echte 'mensen-mens' is. Het zorgzame karakter komt niet alleen naar boven door de levensfilosofie ('iedereen is de moeite waard'), maar wordt extra ondersteund door de interesse in andere culturen. We snappen waarom het wandelen in de natuur zo belangrijk is. Tevens lezen we dat de persoon bepaalde doelen stelt in het leven en dat deze persoon een aanvulling zoekt, niet een vereiste voor een vol leven. Het vinden van een stabiele relatie is immers het resultaat, niet het doel zoals gesteld in het eerste stukje.

In een tijdperk waarin onze netwerken zo groot zijn lijken we als individu te verdwijnen in de mist. Juist het persoonlijke zorgt ervoor dat onze aandacht behouden blijft en dat we een verbinding kunnen maken. De rest valt weg als ruis.

Wat trekt wel aan en wat trekt niet aan? Wanhoop, angst, nervositeit, ellende, doelloosheid... dit zijn zaken die we over het algemeen niet aantrekkelijk vinden. Niemand zal die termen letterlijk gebruiken bij een post op LinkedIn, een motivatiebrief of zelfs een contactadvertentie, maar onbewust kunnen die termen wel op komen. 'Ik ben op zoek naar een nieuwe uitdaging!' of 'Wie helpt me aan een baan?' zijn duidelijke voorbeelden hiervan.

En welke woorden spreken tot de positieve verbeelding? Ontwikkelen, nieuwsgierigheid, zelfverzekerdheid, een doel hebben. Deze termen staan voor een positieve, leergierige persoonlijkheid en daar houden we van. 'Laat mij orde in de chaos brengen zodat uw bedrijf kan floreren!' of 'Ik zet mijn gedrevenheid in om de doelen van uw bedrijf te realiseren!', om maar een paar voorbeelden te noemen.

Het spel van verleiden en verleid worden. Hoe bied je jezelf aan op de arbeidsmarkt of datingmarkt? Solliciteren lijkt meer op Tinder dan dat je zou denken.

Ik denk dat het tijd wordt om met een aantal concrete denk- en doe stappen te komen die ook jou kunnen helpen bij het vinden van de juiste baan. Of voor het vinden van de juiste werknemer voor de organisatie... (het is maar hoe je het bekijkt)

Eerst even samenvattend :

·        Dat bedrijven die een vacature uitzetten eigenlijk met een probleem zitten dat ze willen oplossen.

·        Dat een onderbouwde boodschap veel meer waarde heeft dan een vlakke opsomming.

·        Dat we graag een persoonlijke connectie maken met iemand, helemaal als er een serieus risico aan verbonden zit (tijd, moeite en geld).

·        Dat het bieden van oplossingen beter overkomt dan vragen om 'goodwill'.

En dan nu het stappenplan.

Stap 1 :

Vergeet de vacatures. Vergeet de bedrijven. Richt je op jezelf en stel jezelf eens de volgende vragen :

·        Wie ben ik?

·        Waar sta ik voor?

·        Welk probleem wil ik oplossen?

·        Welke talenten heb ik in huis?

·        Welke vaardigheden heb ik in huis?

Als je dit weet dan kan je toelichten waarom jij een aanwinst bent voor het bedrijf. Vergeet niet, het bedrijf doet jou geen gunst, maar jij bent een aanwinst voor het bedrijf. Jij gaat hun probleem tenslotte oplossen in ruil voor salaris. Waarom ben jij de juiste persoon om een bedrijf te helpen met probleem x of y?

Om de vervolgstappen succesvol te doorlopen moet Stap 1 echt helemaal goed zijn uitgewerkt. Dit is de fundamentele stap om verder te kunnen. Hoe kan je jezelf 'verkopen' als je het 'product' niet kent?

Stap 2 :

Welke soorten organisaties spreken je aan? Voel je je thuis in een klassieke kantooromgeving, een omgeving met veel stress en spanning of juist een bedrijf dat een maatschappelijk probleem oplost? Welke waarden moet een bedrijf hebben om een aansluiting te vinden bij wie je bent en waar je voor staat?

De match gaat namelijk twee kanten op. Hartstikke leuk voor je toekomstige partner dat je lief en zorgzaam bent, maar als deze persoon zelf een egocentrische *piep* is, dan is de relatie gedoemd te mislukken. Hoe graag je de relatie ook wilt aangaan of hoe mooi de andere persoon ook is. Of je blijft bij elkaar, wordt ongelukkig en belandt rond je vijftigste in een midlifecrisis. Dat kan natuurlijk ook.

Stap 3a :

Je ziet een interessante vacature voorbij komen waar je je op wil richten. Onderzoek eens waarom deze vacature jou aantrekt. Welke woorden springen eruit? Welke woorden raken je? Als je voor jezelf kan onderbouwen waarom bepaalde woorden je raken dan kan je deze koppelen aan Stap 1. Op die manier reageer je authentiek in je motivatiebrief. Omschrijf in je brief niet alleen waar je voor staat, maar ook waarom jij de juiste persoon bent om het probleem waar het bedrijf mee kampt op te lossen, hier besteed je aandacht aan je talenten en vaardigheden.

Maak daarnaast ook een authentiek CV, dus geen droge opsomming van wat je allemaal gedaan hebt in 'Times New Roman'. Maak een CV waarin jij als persoon naar voren komt. Recruiters en HR medewerkers willen jou wederom een beetje leren kennen. Maakt hun werk ook leuker.

Let wel, er zit een groot verschil tussen een origineel CV en een authentiek CV. Een origineel CV kan nog steeds de droge opsomming bevatten maar dan in een leuk jasje gestoken. Een authentiek CV vertelt meer waarom je iets hebt gedaan, wat je geleerd hebt en hoe dit aansluit bij jouw karakter. Gebruik je LinkedIn profiel pagina voor de drogere opsomming, gebruik je CV om jezelf te presenteren.

Stap 3b :

Je wilt jezelf aanbieden via sociale media. LinkedIn is hier uiteraard ideaal voor. De beste manier om dit te benaderen is om een zogenaamde elevator pitch toe te passen. Zo'n pitch is erop gericht dat je in dertig seconden tijd kan zeggen wie je bent, waar je voor staat en welk probleem jij kan oplossen. Gebruik deze techniek om kort, krachtig maar wel onderbouwd jouw boodschap naar buiten te brengen. Het onderbouwen hoeft echt niet met cijfers en resultaten, je kunt ze beter koppelen aan je persoonlijkheid.

Een elevator pitch kan je ook heel goed oefenen met iemand. Neem iemand die je vertrouwt maar die je ook 'dwingt' om je verhaal concreet en helder te maken. 'Less is more' zeggen ze weleens. Oefen met het in kaart brengen van jouw karakter en wat jij voor een bedrijf of zelfs de wereld kan betekenen.

Vraag overigens niet meteen om een baan of de zogenaamde gouden tip. Wat je wel kan doen is vragen om een netwerkgesprek. Om meer te leren over de branche of over welke problemen bedrijven ervaren op een bepaald gebied. Zo kom je leergierig over en niet wanhopig. En zo leer je waardevolle nieuwe connecties kennen waarmee je, middels een netwerkgesprek, een persoonlijke connectie hebt opgebouwd. Kans bestaat dat als jouw gesprekspartner een interessante opportunity voor jou ontdekt deze contact met je opneemt. Het kan alleen wel even duren voordat dat gebeurt, dus schroom er niet voor om meerdere lijntjes uit te zetten.

En zo zijn we aan het einde gekomen van dit artikel. Uiteraard hoop ik van harte dat ik je heb kunnen inspireren om je zoektocht naar een baan anders vorm te geven. Met dit stappenplan vergroot je jouw kansen op het vinden van een nieuwe baan aanzienlijk.

Stap 1 van het stappenplan is de moeilijkste stap van allemaal. Jezelf (her)ontdekken is soms moeilijker dan dat het lijkt. Speciaal voor de mensen die moeite hebben met Stap 1 heb ik een online cursus ontworpen genaamd Talentgericht Werken! die jou begeleid tijdens dit proces. De cursus is gebaseerd op 'de Gouden Cirkel' van Simon Sinek waarbij we op zoek gaan bij jou naar :

·        Welk probleem je in de wereld zou willen oplossen (je 'Waarom');

·        Waarom jij de juiste persoon bent om dat te doen (je 'Hoe');

·        Wat je gaat doen om het probleem op te lossen (je 'Wat').

Wil je meer informatie over de online cursus 'Talentgericht Werken!', surf dan naar de startpagina van de cursus.

Of als je meer wilt leren over wat loopbaancoaching voor jou kan betekenen kan je naar mijn website.