Gisteren las ik je artikel op LinkedIn genaamd 'Kappen met vooroordelen over vrouwelijke ondernemers'. Ik was licht geschokt toen ik de titel las, want mijn visie is dat alle mensen gelijkwaardig zijn en dat ze dienen te worden beoordeeld op hun daden. Lichtelijk nieuwsgierig met wat er gebeurd was besloot ik dan ook om je artikel te lezen.
Zeker met de kennis van je nieuwste boek 'Happy Lifehacks 365' was ik nogal onder de indruk van de eerste zin van je artikel. Deze luidde 'Deze week was het tijdens twee interviews weer raak.', want ik dacht :
"Wow, wat moet dat geweldig zijn dat er vanuit de media zoveel interesse is in jou en/of je nieuwste product! Hoeveel ondernemers zouden daar niet van dromen? Wat een voorrecht!".
In het kader van gelukkig zijn miste ik de dankbaarheid voor het feit dat de media tijd, geld en moeite in jou stopt om jou en je product te promoten. Laat me voorop stellen dat jaloezie van mijn kant niet aanwezig is; maar ik moet wel stellen dat toen ik mijn nieuwste online cursus 'Solliciteren anno Nu' lanceerde ik amper een like van mijn moeder kreeg, laat staan dat de media mij benaderde.
Ik las verder en waarbij mijn oog viel op de zin 'Binnen no-time ging het over ‘mijn bedrijfje’ en over ‘het succes van mijn man’.'. En dan vooral het laatste gedeelte, dat over je man. Wat moet dat heerlijk zijn om als koppel allebei succesvol te zijn in datgene wat je doet. Hoeveel gezinnen in Nederland ervaren het tegenovergestelde? Hoeveel mensen ploeteren er dagelijks en plukken er nauwelijks de vruchten van? Wederom, wat een prachtige en bevoorrechte situatie hebben jullie voor jezelf gecreëerd! Iets waar een stuk dankbaarheid en trots niet zou misstaan.
Ook de zin die daarop volgde wekte mijn interesse. Je schreef ‘Jij was toch ook model. Die looks helpen natuurlijk!’. Ik betrapte mezelf erop dat ik een beetje moest gniffelen. Vaak lees ik posts van je op LinkedIn waarin een foto van jou geplaatst is. Er is veel aandacht besteed aan je uiterlijk en aan de foto. Waar ik mezelf op betrap is dat ik sneller je artikel ga lezen door de foto die je erbij geplaatst hebt zonder dat de foto daadwerkelijk een representatie weergeeft van de inhoud van je bericht. Even als voorbeeld; iemand schrijft een artikel over boten en zet er een plaatje bij van een auto waarbij ik besloot het artikel te lezen door het plaatje van de auto. Dat dus.
Mensen voelen zich aangetrokken tot schoonheid. Mannen en vrouwen. Dit hebben ze zelfs bij baby's getest en het bleek dat ze langer keken naar foto's van fotomodellen dan naar foto's van 'mensen met een gemiddelde schoonheid'. En dit zet je in. Logisch. Want werk met wat er is. Als je het geluk hebt gehad dat je 'de juiste genen' hebt gekregen bij je geboorte dan is dat simpelweg een cadeautje. En ongetwijfeld zul je er ook hard aan werken om je schoonheid intact te houden, maar dat neemt niet weg dat je de mazzel hebt gehad dat je van nature een mooi mens bent.
Corrigeer me als ik fout zit, maar ik ben nog nooit een foto van je tegengekomen op LinkedIn die je op zondagochtend om 9u gemaakt hebt zonder make-up, je haar in een staart en met een slobbertrui aan. En dan van die dikke wallen onder je ogen omdat je kinderen je de halve nacht wakker hebben gehouden.
Niet iedereen ziet er zo mooi uit als jij. Wederom; terecht dat je dit in zet als commercieel middel. Zo werd ik recentelijk ook geconfronteerd met de zeer prettige stem van Patrick Kicken bij het Nationale Stress Debat. Damn wat heeft die kerel een prettige stem om naar te luisteren. Logisch dat hij werkte voor de radio en nu podcasts doet.
Ook Patrick Kicken werkt met wat er is. Hij heeft die prettige stem cadeau gekregen bij z'n geboorte en hij maakt er gebruik van. Logisch.
Veel woorden die de interviewers volgens jou gebruikte waren verkleinwoordjes. Zoals 'bedrijfje' en 'boekje'. Dit herkennen we allemaal aangezien Nederlanders de kroon spannen met verkleinwoordjes. We drinken graag een kopJE koffie of eten een broodJE kaas.
Ik kan me nog wel herinneren dat toen ik nog in loondienst was collega's weleens spraken over hun collegaatje. Ik keek ze meestal glimlachend aan terwijl ik met mijn linker duim en wijsvinger een afstand van ongeveer een decimeter aanduidde. "Is die collega zo klein dan?" vroeg ik vervolgens gekscherend terwijl de collega moest glimlachen van mijn opmerking. Niet dat mijn collega dit per sé zei met de intentie om de andere collega te kleineren, het zat er gewoon ingebakken om het woord collega standaard te verkleinen.
Het is altijd moeilijk om de intentie van de berichtgever helemaal te begrijpen. Welke intentie zouden de interviewers hebben gehad toen ze deze verkleinwoorden gebruikten? Helemaal zeker kunnen we daar nooit van zijn, tenzij we ze er mee confronteren.
Waar we wel invloed op hebben is op de wijze dat we omgaan met deze verkleinwoordjes. Voelen we ons aangesproken of misschien zelfs wel beledigd? En vertelt dit dan meer over de ander of over onszelf? Het feit dat de interviewers belangstelling tonen in jou en in je product lijkt haaks te staan op het punt dat je maakt waarbij je zegt dat de interviewers jou niet serieus nemen als ondernemer omdat je vrouw bent. Maar goed, ik zat er niet bij dus dat is een aanname.
Iedereen van ons heeft de macht om te besluiten wat ze doen met de informatie die ze aangeboden krijgen. We bepalen zelf welk waardeoordeel we koppelen aan de opmerkingen van anderen.
Misschien staat dit al in je nieuwste boek, maar ik wil het als afsluiter graag nog even met je delen. Twee belangrijke waardes als we kijken naar geluk zijn 'dankbaarheid' en 'compassie'.
- Dankbaar voor al dat moois dat je bij je geboorte cadeau kreeg en wat je door hard werken zelf hebt neergezet.
- Dankbaar voor het leven dat je mag leiden waarin je jezelf kan ontplooien en ontwikkelen zoals jij dat wil.
- Dankbaar dat zoveel mensen interesse in jou en je dienstverlening hebben.
- Dankbaar voor al het moois dat het leven jou en jouw familie geschonken heeft, ondanks de tegenslagen die iedereen in het leven ervaart.
En dan vanuit compassie denken, je even verplaatsen in de schoenen van een ander.
- Misschien hadden de interviewers jou onderschat en zijn ze onder de indruk van jouw prestaties.
- Misschien hebben ze veel vrouwelijke ondernemers gekend die niet zo succesvol waren als jij en daar onder de indruk van zijn.
- Misschien hebben ze zelf veel moeite om een goed balans te vinden tussen werk en privé.
Beste Kelly, ik wil je heel veel succes wensen met de verkoop van je boek. En dit zeg ik niet omdat je een vrouwelijke ondernemer bent, maar omdat ik het je terecht gun. Ik hoop dat je de levens van veel mensen positief zal beïnvloeden met zowel je boeken als je coachactiviteiten.
Groet van Matthijs
PS. Ik heb de foto voor dit artikel uit een post van je gehaald, is dat ok?
