Goede voornemens! (en de groeten van Bassie)

Goede voornemens!

We zitten alweer in de tweede week van het nieuwe jaar. De jaarwisseling staat natuurlijk bekend voor alle goede voornemens die we willen inwilligen voor het nieuwe jaar. Zeker in een tijdperk waarin persoonlijke ontwikkeling bij velen van ons centraal staat lijken goede voornemens een uitstekend middel om de beste versie van onszelf te presenteren.

Toch blijkt uit onderzoek dat de goede voornemens die we onszelf voornemen meestal geen lang leven geschonken zijn; na een paar weken vallen we veelal weer terug in ons oude gedrag. Ach, hebben we weer een goed voornemen voor 2024.

Ik vraag me weleens af waarom we goede voornemens stellen. Want ja, ergens willen we graag ons leven vormgeven waarvan we weten dat het goed voor ons is. Er lijkt dan ook een groot verschil te zijn tussen datgene wat we ‘weten’ en wat we ook daadwerkelijk ‘begrijpen’. Of zoals ik het gekscherend noem; het Bassie effect (je weet wel, die van Adriaan). Want Bassie zei meer dan eens : ”Ik snap het wel maar ik begrijp het niet.”. Ondanks dat de context van Bassie iets anders is dan de wijze waarop ik deze uitspraak benader blijft het een mooie uitspraak van goedlachse clown. Vanuit mijn perspectief bedoel ik ermee dat we cognitief heel goed begrijpen wat we moeten doen (ik snap het wel) maar dat we het nog niet ‘voelen’, dat het een onderdeel van ons wordt (ik begrijp het niet).

De meeste mensen vinden van zichzelf dat ze behoorlijk rationeel zijn, maar schijn bedriegt! Het merendeel van onze beslissingen zijn emotioneel gericht, ze geven ons een goed gevoel zonder dat daar per sé een rationele verklaring voor is. We kunnen dus ergens wel weten dat een bepaalde actie slecht voor ons is, maar als het goed voelt blijft het toch lastig om het gedrag te veranderen. Denk bijvoorbeeld aan eten, roken, alcohol drinken en het abonnement op de sportschool die je in geen maanden meer bezocht hebt.

En dan is er natuurlijk nog de vraag voor wie je de goede voornemens doet, voor jou of stiekem voor je omgeving? Dat klinkt vreemd, want in theorie zou je een goed voornemen altijd voor jezelf doen. Maar als je voelt dat je toch wel erg graag erkenning wil hebben voor je goede voornemen kan het zijn dat je onbewust meer op zoek bent naar bevestiging van buiten af dan vanuit een intrinsieke beweegreden. Niet dat dat verkeerd is; we zijn sociale wezens en het is daarbij heel normaal om bevestiging van onze omgeving te krijgen. Maar of het brandstof is om het goede voornemen lang vol te houden is dubieus.

Welke goede voornemens zien er mooi uit aan de buitenkant en zou er een duurzamere manier kunnen zijn om jezelf te ontwikkelen? Als je de oorzaak van je negatieve gedrag ontdekt kan je waarschijnlijk je goede voornemen voor langere tijd continueren dan el helemaal je eigen maken. En aangezien een timmerman ieder probleem wil oplossen met een hamer en een spijker wil ik als loopbaancoach toch snel de koppeling maken naar ons werk.

In 2015 deed antropoloog David Graeber onderzoek in Nederland naar hoe nuttig we ons werk vinden. De resultaten waren schrikbarend; 40% van de ondervraagde Nederlanders vond zijn/haar werk niet echt van meerwaarde. Wow! Niet dat deze mensen allemaal met lood in de schoenen naar het werk gaan, vaak zijn er aspecten aan de baan die ze erg weten te waarderen. Denk bijvoorbeeld aan de collega’s. Maar of het werk dat ze doen echt van meerwaarde is, dat is vaker twijfelachtiger dan dat je denkt. David Graeber noemt deze banen ook wel ‘bullshitjobs’. En dat terwijl mensen echte ‘purpose seekers’ (we zoeken naar betekenis in ons leven/werk), aldus Simon Sinek.

Misschien zou de echte goede voornemen ook kunnen zijn om meer betekenis te vinden in je werk. Dat je het gevoel hebt dat je er echt toe doet. Want als je het gevoel hebt dat je nuttig bent heb je minder snel de neiging om ’s avonds die zak chips nog leeg te eten, dat flesje wijn toch maar leeg te drinken of uitgeblust voor de buis te hangen terwijl je eigenlijk iets had willen doen wat je echt energie had gegeven.

De opties om betekenis aan je leven te geven zijn eindeloos! Maar door de bomen het bos zien is soms lastiger dan je zou denken. Weet dat het geen enkel probleem is om geheel vrijblijvend contact met me op te nemen. Je mag gebruik maken van een gratis telefonisch consult van 30 min. We kunnen gewoon samen eens sparren en nadenken over je loopbaan. En aangezien je je niet hoeft te registreren ontvang je geen spam van mij en als we elkaar na het telefoongesprek nooit meer spreken dan is dat geen probleem. Er zijn dus geen verplichtingen verder, wel zo transparant. Je plant de afspraak in op de website en ik stuur je een berichtje ter bevestiging.

Soms hebben we even dat duwtje in de rug nodig. Wil je dat een gecertificeerde loopbaancoach met zeven jaar praktijkervaring je dat duwtje geeft weet dan dat je altijd welkom bent.

Ik ben graag onderdeel van je goede voornemen!

online-video

Bullshit Jobs

Bullshit jobs.

Misschien wel de term van 2019. Steeds meer mensen worden 'wakker' en beseffen dat hun werkzaamheden geen echte meerwaarde bieden. Het werk voelt nutteloos aan en dat terwijl je zoveel ambitie hebt.

Herken je dat, dat je diep van binnen voelt dat je werk geen impact maakt? En ondanks dat je een funky LinkedIn titel hebt of een dik salaris dat je toch een leegte ervaart?

Zet dan eens de eerste stap naar verandering. Gewoon om je te laten inspireren. Dat het anders kan. Dat je meer in je mars hebt.

“Help, ik houd mezelf gevangen!”

Ik vrees dat het waar is. Dat je jezelf gevangen houdt. Hoe durf ik dat met zo'n zekerheid te zeggen? Puur statistiek. Zo stelt men dat 40% van de werkenden niet tevreden is met de huidige baan. Grote  kans dus dat je dit leest terwijl  je je gevangen voelt op de stoel waar je nu op zit, kijkend naar je beeldscherm waarop je nu eigenlijk je werk zou moeten doen. Even ontsnappen aan de realiteit van de dag door deze blog te lezen. Maar het is een vluchtige ontsnapping, want straks ga je weer verder met de taken die je worden opgelegd.

Waarom houd je jezelf dan toch nog steeds gevangen? En waarom ben jij de enige op aarde die de sleutel heeft om de gevangenisdeur te openen?

Het gevoel van gevangen zijn. Het gevoel dat dit bij het leven hoort. Het gevoel dat je constant maar moet geven om iedereen tevreden te houden. Het gevoel dat je geleefd wordt. Ik herken ze allemaal. Ook ik voelde mezelf jaren lang gevangen. Vijf dagen in de week pepte ik mezelf op om top prestaties te leveren voor een persoon die toevallig het naampje 'manager' had gekregen. Vijf dagen per week stopte ik energie in werkzaamheden waarvan mij vertelt werd dat ze belangrijk waren, zonder dat ik dat ook zo  voelde. Vijf dagen per week gaf ik mijn vrijheid weg aan een bedrijf dat besloten had mij van een personeelsnummer te voorzien, soms zelfs nog met bedrijfskleding.

Eigenlijk is het best vreemd. Juist in een tijdperk waarin we zoveel keuze vrijheden hebben verworven verplichten we onszelf om veertig uur per werk werkzaamheden te verrichten voor een ander terwijl ons hart daar helemaal niet ligt. Hoe kan het toch dat we, ondanks de enorme keuze vrijheid die we hebben, ons toch zo in de maling laten nemen?

Laat ik mezelf als voorbeeld nemen. Hopelijk kan mijn verhaal als inspiratie dienen voor jou om eindelijk eens de gevangenisdeur te openen.

Na mijn fiasco op de Pabo besloot ik om, als 23-jarige, te gaan werken in de telecom. Een vriend van mij werkte daar en vertelde me dat je er makkelijk geld kon verdienen. En zo geschiedde. Jarenlang werkte ik vol enthousiasme om iedere maand weer mijn targets te halen. Het deed me goed. Het gaf me het gevoel dat ik wel wat kon. Dat ik geen nietsnut was. Ik kreeg vleugels. So far so good. Ik maakte promotie en werd assistent manager. De erkenning was waanzinnig. Ik mocht teams aansturen, naar regiomeetings gaan (want dàn ben je belangrijk!) en later zelfs 'probleem winkels' weer op de rit krijgen.

Maar na een paar jaar begon het te knagen. Is dit het? Blijf ik voor de rest van mijn leven in de winkel staan? Ik heb geen diploma's en heb alleen maar werkervaring in de retail. Dit is het enige kunstje wat ik kan. Dus als ik bij deze werkgever weg zou gaan, dan zou ik alleen maar bij een ander retail kanaal aan de slag kunnen gaan. Het winkelcentrum zou mijn enige werkplek zijn. Dat was het lot. Zo lagen de kaarten.

Ik weet het moment nog goed. Ik was een tijdschrift aan het lezen en las op de achterkant een advertentie van een thuisopleider. Gezien mijn grote ontevredenheid over mijn leven op dat moment scrolde ik met mijn ogen langs te verschillende cursussen die werden aangeboden. In eens stopte mijn pupillen met zoeken. Ik zag de cursus Life Coach staan. De wereld stond even voor een paar seconden stil. Het klopte. Dit was het. Ik wist niet waarom  (denken/ratio), maar iedere cel in mijn lijf zei dat dit mijn pad was (gevoel).

Het gevoel ging niet weg. Coach. Ja! Alles leek op z'n plek te vallen. Wie ik ben, waar ik voor sta, mijn wereldbeeld en mijn talenten. Ik kon ze er allemaal in kwijt. Maar ja. Het is nogal een stap. En het was onzeker. Kan dat wel? En is dagdromen over je toekomst niet veiliger dan het daadwerkelijk ook in de praktijk te brengen? Zou mijn droom dan in duigen vallen?

Dus creeërde ik talloze beren op de weg. Want tja, ik ga binnenkort trouwen dus zo'n grote verandering kan nu niet plaatsvinden. We hebben geld nodig voor de trouwerij. En toen die achter de rug was werden we zwanger van ons eerste kind. Tja, we krijgen binnenkort een kind dus zo'n grote verandering kan nu niet plaatsvinden. We hebben de stabiliteit en het geld nodig voor ons eerste kind. En toen kwam kind nummer twee in aantocht en we zouden gaan verhuizen naar een groter huis.  Je kan waarschijnlijk al invullen wat mijn reactie was op het realiseren van mijn droom...

Ik en alleen ik draaide de boeien om mijn polsen strakker en strakker. Het deed pijn. Ik werd er chagrijnig van. Kortaf. Want die handboeien zaten al zo lang om mijn polsen heen dat ze, zo leek het, vergroeid waren met mijn lichaam. Die droom van me, die komt wel. Ergens raakte ik gewend aan de pijn. De pijn veranderde van vijand naar bondgenoot. De pijn hoorde bij me. Zo was het. Ik had tenslotte grote verantwoordelijkheden te dragen. Verantwoordelijkheden die buiten mezelf lagen. Ik offerde mezelf op.

En toen kwam het keerpunt in 2015. De maat was vol. Er ontstond een kans die ik moest pakken en die mij de mogelijkheid bood om het tij te keren. Het bood me de sleutels om mijn boeien en de gevangenis waar ik in zat te openen. Ik hoefde ze alleen maar te pakken. Ik zou niet meer gaan solliciteren naar een baan in de retail. Dit was mijn kans, dit was de mogelijkheid om los te breken. En ik nam 'm. Ik besloot om een goede coachopleiding te zoeken en vond die bij Vista Nova om zo tot loopbaancoach opgeleid te worden. Ik brak los van alle overtuigingen en angsten en zette de stap. En zo geschiedde.

Sindsdien is er een wereld voor me open gegaan. De wereld heeft weer glans en is vol met kleur. Ik volgde mijn hart.

Ik besef me dat de levenslessen die ik geleerd heb gebruikt kunnen worden om anderen te begeleiden tijdens dit proces. Als loopbaancoach kan ik mensen weer de sleutels presenteren die ze nodig hebben om hun gevangenisdeur weer te openen.

Wanneer ga jij jouw gevangenisdeur openen? Wanneer bevrijd jij jezelf van alle overtuigingen die je jezelf oplegt? Je bent het waard. Meer dan waard zelfs. Want de wereld heeft jouw talenten nodig... juist nu!

Waarom het eigenlijk best vreemd is dat we op vakantie gaan

Waarom het eigenlijk best vreemd is dat we op vakantie gaan

De periode waar menig Nederlander op zit te wachten is aangekomen; de vakantieperiode. De lavendelgeur van het Franse platteland lijkt al bij het inpakken van de koffers langs onze neus te gaan.  In onze gedachten streelt de Griekse zon ons gezicht al en lijken we de Italiaanse espresso al te proeven. Jazeker, het is weer tijd voor de welverdiende zomervakantie. Als lemmings verlaten we de komende periode ons kikkerlandje om weer bij te laden. Zodat we weer uitgerust terugkomen. En het liefst nog met een bruin kleurtje op de huid.

Lees in dit artikel waarom het zo vreemd is dat we sowieso op vakantie gaan. En wat je eraan kan doen natuurlijk.

Vakantie!

Het principe van de zomervakantie is niet meer weg te denken uit de westerse cultuur. Waar wij Nederlanders over het algemeen op reis gaan naar andere, meer zonnige bestemmingen, blijven mensen in andere landen gewoon in eigen land. En uiteraard willen we, in veel gevallen, weer helemaal terug naar basic. In een tent of caravan. Geen luxe. Wc-rol onder de oksel geklemd. Zittend op een gammel klapstoeltje.

Definitiebepaling

Zoals je allicht van mij gewend bent geraakt start ik altijd, na de inleiding, met een kort stukje over de definitiebepaling. En aangezien tradities in ere gehouden mogen worden zal ik ook deze keer weer een definitiebepaling voorschotelen. Met de vakantie bedoel ik een reis om bij te komen van een jaar werken en/of studeren.

Reizen

Voordat ik verder ga met mijn pleidooi over waarom het concept van op vakantie gaan zo vreemd is wil ik graag een onderscheid maken tussen reizen en op vakantie gaan. Een reis wordt gemaakt om een nieuw deel van de wereld te ontdekken waarbij het concept van ontdekken de boventoon voert. Bij reizen gaat het er dus niet om dat je wilt bijkomen op een welverdiende vakantie, een reis maak je om de wereld te ontdekken. Dit betekent niet dat een reis niet voor ontspanning kan zorgen, maar het is niet het doel van de reis, zoals dat bij een vakantie wel zo is.

De ‘Ratrace’

Om te begrijpen waarom het concept van vakantie zo vreemd is wil ik je uitnodigen om samen met mij onze levens en onze maatschappij eens vanaf een afstandje te bekijken. Alsof je er zelf even geen onderdeel van bent. Alsof we samen even in een kleine ufo zitten en kijken naar de levens hier in Nederland.

Sociaal contract

Stel dat we zouden kijken naar wat de gemiddelde Nederlander zou doen met z’n tijd hier op aarde vanuit onze ufo, wat zouden we dan zien? We zouden mensen zien die zichzelf verplichten om van maandag tot en met vrijdag naar hun werk te reizen om daar arbeid te verrichten. Niet omdat ze dat willen doen, maar omdat ze er geld voor krijgen. Want zo werkt de deal van ons sociaal contract : Jouw Tijd + Jouw Expertise = Jouw Salaris. Niet dat je hier overigens zelf voor gekozen hebt. Zo doen we het nou eenmaal. En als je niet mee doet dan kijken we je scheef aan.

Het verschil tussen ‘willen’ en ‘moeten’

In veel gevallen ervaren we ons werk als moeten. Het is een verplichting en je verantwoordelijkheid om je steentje bij te dragen aan de maatschappij. Dat is in theorie niet vreemd. Het principe dat we iets willen betekenen voor onze (directe) omgeving stamt al sinds het begin der beschaving waarbij eenieder een waardevolle rol op zich nam. Zodra je iets doet om de  gemeenschap te dienen waarbij je jouw karakter en talenten kan inzetten plaatsen we dat onder de noemer ‘zingeving’.

Helaas is dat principe jegens arbeid veelal vervaagd. Tegenwoordig zien velen van ons het werk dat we doen als een verplichting. Om brood op de plank te krijgen. Want zo hoort het. En natuurlijk creëren we mooie uitdagingen om onze banen zo interessant mogelijk te maken. We praten over professionele groei en over promotie. En hoe duurder en funkier je functietitel klinkt, hoe beter.

Maar het helpt allemaal niets. We werken omdat het van ons verwacht wordt, omdat het moet. Omdat de baas zegt dat de target belangrijk is, ondanks dat je diep van binnen voelt dat de wereld echt niet beter wordt door zo’n target. Of dat de deadline echt heel erg belangrijk is, terwijl je aanvoelt dat die deadline ook maar een geprikte datum op de baas zijn kalender is.

Rutger Bregman zei ooit :”We werken ons te pletter, om spullen te kopen die we niet nodig hebben, om mensen te imponeren die we niet mogen.”.

En dus…

Gaan we één keer per jaar eens lekker op onze welverdiende vakantie! Om weer helemaal bij te laden om zo nog een jaar nutteloze werkzaamheden uit te voeren voor een werkgever die jou van een personeelsnummer voorzien heeft. Joepie!

En zo vullen we onze levens. Jaar in, jaar uit.

Best vreemd hè.

Maar wat dan wel?

Confucius stelde ooit dat ‘Een man die plezier heeft in zijn werk niet werkt’. En dat is een principe waar ik me als loopbaancoach volledig in kan vinden. Zodra je leert dat je jouw steentje kan bijdragen aan de maatschappij met het leveren van een product of dienst waarbij je een probleem op lost dat je aan het hart gaat en waarbij je jouw talenten kan inzetten… dat je werk helemaal niet als werk aanvoelt.

En dat je dus helemaal geen vakantie nodig hebt. Omdat je van ‘moeten’ naar ‘willen’ bent gegaan.

Kan je dat geld mooi ergens anders voor gebruiken.

Wat zou een goede investering zijn?

Hoe jij je geld uitgeeft ligt natuurlijk helemaal bij jou. Maar hoe zou het zijn om je huidige loopbaan eens onder de loep te nemen? Om eens op de pauze knop te drukken om samen met een loopbaanprofessional te bespreken of je carrière uit ‘moeten’ of uit ‘willen’ bestaat.

De wereld heeft jouw talenten nodig… #juistnu

Wat motiveert mensen?

Wat motiveert mensen?

Bijzonder is het toch. Dagelijks hebben we te maken met motivatie en toch weten we er zo ontzettend weinig van. Niet dat het onderwerp al vaker onderzocht is, maar ons beeld over wat ons daadwerkelijk motiveert en wat niet lijken niet altijd met de werkelijkheid overeen te komen. Tijd om dit onderwerp eens nader te bestuderen.

We doen niets liever dan ergens gemotiveerd aan beginnen. Het gevoel van frisse energie en ideeën, de suggestie dat je misschien iets nieuws gaat opzetten of dat je iets van je to-do lijst af kan strepen wat er echt toe doet. Ergens gemotiveerd aan werken geeft ons een ontzettend goed gevoel. Het geeft ons een gevoel van meerwaarde en competentie. Bedenk maar eens dat ik je zou kunnen vertellen dat je morgen super gemotiveerd naar  je werk gaat, dan word je toch nu al blij van de gedachten?

Ondanks dat motivatie zo belangrijk voor ons is lijken we niet altijd de juiste drijfveren toe te passen. En ik kan je geruststellen... dat ligt niet aan jou! Het is een beetje een maatschappelijk dingetje. Iets met normen en waarden. En mythes waar hardnekkig aan vastgehouden wordt. Tijd om dat te doorbreken!

De mythe

We mogen constateren dat we in een prestatiemaatschappij terecht zijn gekomen. De manier van denken, en veelal ook de maatschappelijke erkenning, zijn gekoppeld aan de prestaties die we leveren. Hoe hoger je op de sociale ladder klimt, hoe hoger jouw erkenning is. Veelal koppelen we dit aan mooie spullen die we voor onszelf kopen en het grote huis waar we in wonen. O ja, en een mooie auto. Want laten we eerlijk zijn, er is niemand in Nederland die een Range Rover met vierwielaandrijving koopt voor de moeilijk begaanbare wegen in de polder. Het is allemaal status.

En juist dat principe lijken we te willen gebruiken om ons te motiveren. In onze zoektocht naar erkenning worden we maar al te blij als we deze van anderen mogen ontvangen. Gebeurt dit niet middels sociale media, dan vergaren we de erkenning wel via onze carrière. Want het draait allemaal om concurrentie. Opvallen. Boven het maaiveld uitsteken.

Dit concept wordt ook toegepast op de werkvloer. Om erkenning te krijgen van je werkgever dien je een prestatie te leveren. En vaak wordt daar een financiële prikkel aan toegediend. Een bonus. Met targets. Of doelstellingen, als je werkgever liever Nederlandse termen gebruikt. Wil  je dat je werknemers hun proces innoveren? Bied een innovatiebonus aan! Wil je dat je werknemers meer verkopen? Zet er een net niet realistische target op! Misschien dat er bij jou op kantoor geen financiële prikkels worden aangeboden maar hebben jullie een 'werknemer van de maand' of is er een andere manier om iemand in het zonnetje te zetten.

Het komt op hetzelfde neer. Geef mensen een beloning als je wil dat ze beter gaan presteren.

Overigens is dit concept vaak ook gekoppeld aan de meer negatieve strategie, "Als je deze deadline niet haalt kan ik je geen contractverlenging garanderen." of "Voor jou tien anderen.". Welcome to the dark side...

Waarschijnlijk begin je al aan te voelen dat we veelal een systeem hanteren van straffen en belonen. We straffen het gedrag af dat niet wenselijk is en we belonen het gedrag dat we juist willen zien.

Waarom werkt dit niet? Omdat we afhankelijk zijn van het oordeel van de ander. De motivatie om goed werk te leveren komt van buitenaf en niet van binnenuit. En daar ligt de oplossing.

Wat werkt wel?

Ze zeggen weleens dat je niet kan stoppen met roken voor een ander. Of dat je sowieso niet je gewoontes kan aanpassen voor iemand anders. Vaak beginnen we gemotiveerd aan deze taak om even later weer terug bij af te zijn. De ex-roker is weer begonnen met roken en je vriend doet na een week de afwas in eens niet meer. Ook hier lijkt weer dat het principe van belonen en afstraffen niet helpt.

Wij mensen zijn graag de 'kapitein van ons schip'. We willen zelf keuzes maken, zelf onze route uitstippelen en zelf ontwikkelen. Dit betekent niet dat we ons niet enigszins willen aanpassen aan onze omgeving, maar we willen niet zo ver gaan dat onze eigen doelen en wensen op de achtergrond raken. Willen we dus iemand -of onszelf- motiveren, dan moeten we kijken naar onszelf en onze drijfveren goed kennen.

Er zijn drie peilers die goed werken om intrinsieke motivatie te stimuleren :

Autonomie
Wij mensen zijn, zoals ik hierboven al een beetje verklapt heb, graag zelfstandig in de dingen die we doen. We willen ook het gevoel hebben dat we iets kunnen, dat we competent zijn. Het idee dat je constant aan het handje gehouden moet worden of dat je constant gecontroleerd wordt verstikt ons. We willen zelf dingen maken,  onze ideeën toetsen aan de realiteit en de ruimte te krijgen om op onze snufferd te vallen. We voelen aan dat we als persoon alleen maar kunnen groeien als men ons het vertrouwen geeft dat we dat mogen doen. Dat we vrijheid mogen ervaren.

Ontwikkelen
Er is weinig leukers dan te groeien in datgene wat je leuk vindt om te doen en waar je goed in bent. Typisch een mensen dingetje. De behoefte om te leren van onze fouten en om beter te worden in wat we doen dient als brandstof voor onze ontwikkeling. Hoe kicken is het als je weer iets nieuws geleerd hebt? Hoe tof is het dat je na lang oefenen eindelijk die specifieke vaardigheid onder de knie hebt gekregen? Graag ontwikkelen we onze vaardigheden om onze talenten (karaktereigenschappen) een voedingsbodem te geven. Dat we talentgericht mogen werken.

Zingeving
Zingeving is een duur woord voor 'een impact willen maken in de wereld'. Eén ieder van ons heeft, al lijkt dat soms ver weg gestopt, de behoefte te hebben om mee te helpen aan iets dat 'groter is dan hunzelf'.  Dat het werk dat je doet er ook daadwerkelijk toe doet. Leuk hoor, het halen van je target, maar is de wereld er nu echt beter van geworden? Het idee dat we de wereld een beetje mooier kunnen maken vult onze gedachten met plezier. En dankbaarheid. Hoe klein je rol daar misschien ook in kan zijn.  We willen er toe doen. Dat we een impact mogen maken in de wereld.

Iedere organisatie die deze drie peilers hanteert zal haar personeel waanzinnig motiveren om iedere dag het beste uit hunzelf te halen. En het mooie is...  het kost niets! Zolang een bedrijf haar werknemers het vertrouwen geeft dat ze goed werk zullen leveren (autonomie), ze de mogelijkheid bieden om beter te worden (ontwikkelen) en een heldere bedrijfsmissie heeft (zingeving) zitten ze qua motivatie  onder het personeel wel gebakken.

En dan op persoonlijk vlak. Hoe kan jij ervoor zorgen dat je goed gebruik kan gaan maken van deze drie peilers?
1) Weet wat je wel kan en wat je niet kan (vaardigheden)
2) Weet welke vaardigheden je verder wil ontwikkelen (talentgericht werken)
3) Weet welk probleem jij in de wereld wil oplossen (zingeving)

En zo kunnen we onszelf motiveren om datgene te gaan doen wat we willen dat we doen. Dat je werkt omdat je het wil doen, niet omdat je baas zegt dat het het moet doen. Dat je een deadline wil halen omdat je het einddoel belangrijk vindt, niet omdat de opdrachtgever per sé zoveel haast heeft.

Want daar draait het om, dat we van moeten naar willen te gaan.

Waarom je de passie beter voor tussen de lakens kan bewaren…

Waarom je de passie beter voor tussen de lakens kan bewaren…

Niet dat ik hier de rol van seksuoloog aanneem. Wat jij tussen de lakens uitspookt ligt helemaal bij jou. Maar als loopbaancoach word ik doodgegooid met vragen over het terugvinden van de passie met betrekking tot werk. En als mijn cliënten het niet aan me vragen, dan wordt mijn sociale media wel vol geknald met berichten van collega coaches over hoe ze binnen no time jouw passie gevonden hebben. Prettig om je passie weer snel terug te vinden als jullie je onder de lakens bevinden, niet zo’n best idee als je op zoek bent naar een nieuwe baan. Laat het me uitleggen.

Passie… mag het een onsje meer wezen?

Het lijkt wel het mode woord van het afgelopen decennia. We worden doodgegooid met talloze betekenisloze marketingkreten over passie. Over hoe het brood van bakkerij X met passie wordt gebakken. In de fabriek. Door een machine. De kracht van het woord passie is kapot gemarket. En ja, ik neem de kwestie dermate hoog op dat ik  hiervoor zelf een woord bedacht heb; gemarket.

Definitiebepaling

Heldere communicatie is fijn. Helemaal als het om jou en mij gaat. Daarom wil ik kort met je doornemen wat ik  onder passie versta. Dit zorgt er namelijk voor dat de strekking van dit artikel helemaal duidelijk is.

Onder passie versta ik dat iemand met volle overgave en energie met plezier ergens aan werkt. Dat iemand die met z’n passievolle activiteit bezig is de tijd helemaal vergeet en volledig op gaat in de activiteit. Begrijp me niet verkeerd, dit mag tussen de lakens plaatsvinden, maar daar gaan zowel ik als dit artikel niet over.

Waarom zijn wij (en niet originele marketeers) zo tuk op passie?

In een tijdperk waarin steeds meer geautomatiseerd wordt verlangen we naar authentiek geproduceerde producten. Door een vakman. Of vakvrouw. Ook geloven we dat passie het heilige ingrediënt is om echte motivatie op te wekken en om kwaliteit neer te zetten. Passie is als de benzine voor de motor. Het opent nieuwe wegen en brengt creativiteit op ongekende hoogten, allemaal met passie als solide basis. Wederom, zal tussen de lakens allemaal wel kloppen. Maar of passie ook moet dienen als voorwaarde voor de loopbaan?

Met passie lijken we een bezieling te willen portretteren. Zonder passie is het een ‘one size fits all’ oplossing, geautomatiseerd en standaard.

Het ‘live life to the max’ principe

Sinds de jaren ’90 worden wij simpele zielen in het Westen gebombardeerd met prachtige (marketing)kreten als ‘het universum draait om jou!’ en ‘jij bent verantwoordelijk voor jou succes!’ of het ‘jij bent uniek!’ concept.

De transitie van ‘tja wat doe je eraan want het is God’s wil’ naar ‘jij bent verantwoordelijk voor jouw succes’ principe startte in de jaren ’60 met de groei van de welvaart. We hadden na de catastrofe van de Tweede Wereldoorlog en de groeiende welvaart simpel gesteld dat we geen God meer nodig hadden. In in de jaren ’90 ontwikkelde dat principe zich tot het individualistische concept wat het nu is.

Anders gezegd; als je leven niet iedere dag als een Fanta reclame is, dan doe je iets fout. Een leven vol passie zeg maar. Het is maar even dat je het weet.

Passie in je loopbaan

En zo moet het concept ‘live life to the max’ of het principe dat alles doordrenkt moet zijn met ‘passie’ overal worden toegepast. Dus ook in ons werk. Deze wens geldt helemaal voor de zogenaamde millennials generatie, geboren is tussen pakweg 1980 en 1995. Laten we daar even kort op in gaan.

Millennials

Voor deze generatie zijn een aantal  zaken belangrijk als we kijken naar de professionele ontwikkeling. De millennial zoekt :

  • werk dat een impact levert aan de wereld;
  • flexibiliteit;
  • leiderschap (en geen baas);
  • groei en ontwikkeling.

Je werk moet leuk zijn. Je werk moet vol passie worden uitgevoerd. En dan vinden we het vreemd dat er zoveel millennials een burn-out hebben? Wil je daar meer over lezen, check dan mijn essay ‘Waarom je burn-out niet jouw schuld is!‘.

Het verschil tussen ‘doel’ en ‘resultaat’

De vraag is of passie een op zichzelf staand principe is, of dat passie het resultaat is van iets. En ik geloof ten zeerste dat passie niet opgezocht kan worden. Passie is iets dat ontstaat. Net zoals het idee dat je zoekt naar liefde. Liefde ontstaat en is en reactie.

We gaan ergens met passie aan werken als we een enorme motivatie voelen om het probleem op te lossen dat opgelost dient te worden. Past dit probleem bij wie we zijn en waar we voor staan, dan wordt onze interne supermotor  aangezet en merken we dat we vol passie aan het werk gaan.

Passie was niet nodig om met passie te gaan werken omdat passie het resultaat was van iets. Niet een op zichzelf staand doel. Je merkt dat je met passie ergens aan werkt, het is een resultaat en geen doel.

Ga dus niet…

Op zoek naar jouw passie. Want dat is een zoektocht naar zoiets vaags en vreemds. Wederom, ergens met passie aan werken is het gevolg. Want als ik je nu zou vragen wat je passies zijn zou je daar dan antwoord op kunnen geven? En als je dat kan, hebben we het dan over interesses? Ik kan je verklappen dat ik erg gepassioneerd kan luisteren naar het album Sgt. Peppers Lonely Heartsclub Band (The Beatles)… maar dat staat volledig los  van het werken met passie. En interesses veranderen naarmate we ouder worden.

Ga dus niet op zoek naar passie in je werk!

Wat dan wel?

Ga op zoek naar werk waarbij je mee kan helpen een probleem op te lossen dat je aan het hart gaat. Wat speelt er binnen jouw gemeenschap, stad, doelgroep, etc. wat jou raakt. Welk probleem houdt jou ’s nachts wakker? Over welk probleem kan jij vurig een pleidooi houden?

Je zal merken dat als je ergens aan werkt waarvan je merkt dat het :

  • … een probleem oplost wat je raakt;
  • … aansluit bij wie je bent en waar je voor staat;
  • … mee bouwt aan ‘iets groters dan jezelf;’

… dat je ineens vol passie, toewijding en enthousiasme aan het werk bent.

Eindconclusie

Ga niet op zoek naar passie, maar laat de passie jou vinden. Heb vertrouwen in het proces. Bedenk wat jij kan betekenen voor de wereld. Onthoud dat passie een resultaat is en geen doel.

'You are not your resume, you are your work!'

‘You are not your resume, you are your work!’

Deze inspirerende titel kwam ik op LinkedIn tegen van één van mijn connecties. De uitspraak prikkelde mij, want zijn we ons werk? Bepaalt het type werk dat we doen wie we zijn, waar we voor staan en waar we in geloven? Ondanks dat de verscheidene media ons anders doen geloven ben ik van mening dat we niet ons werk zijn. Sterker nog, ik denk dat dit soort positief bedoelde uitspraken meewerken aan het hoge aantal burn-outs dat vooral onder millennials lijkt plaats te vinden. Hoe zit dat?

De post van de dame bleef uiteraard niet alleen bij een titel. Haar stuk eindigde, wederom in het Engels, met de zin 'Remember, your work has to be amazing!'. Mijn eerste reactie daarop was "En anders wat..?". Het lijkt erop dat we ons, volgens deze recruiter, niet alleen identificeren met onze functietitel maar daarbij ook de lat extreem hoog moeten plaatsen. Want alleen dan is het goed. Waarom voor een zesje gaan als je ook een negen kan halen, toch?

In eerste instantie zou je denken dat de zin waarin het werk fantastisch moet zijn perfect zou aansluiten bij mijn visie als loopbaancoach. Je bent tenslotte op deze aarde om het maximale uit jezelf te halen. En volgens wie zou je dat moeten doen? Voor jezelf? Je werkgever of de maatschappij? Of is het om de buitenwereld te laten zien hoe geweldig je het doet. Want in de huidige maatschappij lijkt het de standaard om acceptatie van buitenaf te gebruiken als brandstof voor in de motor van ons zelfbeeld en lijken we te zijn vergeten dat echte tevredenheid uit onszelf komt. Een samenleving dat gericht is naar de buitenkant en de binnenkant achterwege laat.

Veel jongvolwassenen die na hun studie op de arbeidsmarkt aankomen komen vaak van een koude kermis thuis. De baan die ze hebben lijkt toch niet echt aan te sluiten bij de verwachtingen. De druk kan te hoog liggen, de werkcultuur kan hard zijn en misschien zijn de werkzaamheden wel leuk, maar niet 'amazing'. Honderd jaar geleden konden we nog God de schuld geven hiervan, het was tenslotte zijn plan en daar had je je maar aan te houden. Tegenwoordig moet God plaatsmaken voor het individuele gedachten proces waardoor het joúw verantwoordelijkheid is. En je wilt toch iedere dag het beste uit jezelf halen? Je wilt toch iedere dag meer? Je wilt toch iedere dag 'amazing' maken?

We lijken, bewust of onbewust, een enorme prestatiedruk op onze schouders te willen leggen. Niet omdat het moet, maar omdat het verwacht wordt. 'Succes is een keuze', wordt weleens gezegd. Alleen wordt er dan niet bij verteld wat 'succes' daadwerkelijk betekend. Nogal vaag begrip zonder context. Doordat we maar steeds het maximale uit onszelf moeten halen, extreme resultaten moeten bereiken en het leukste werk ooit moeten hebben vragen we op emotioneel vlak behoorlijk wat van onszelf. Want wat nou als je werk leuk is maar niet fantastisch? Wat nou als je een kleine bijdrage hebt geleverd aan een betere wereld maar niet het 'ei van Columbus' zelf hebt bedacht? Dat constante gevecht met onszelf, de constante drang naar professionele ontwikkeling met de bijbehorende acceptatie op sociaal vlak, de constante zoektocht naar de perfecte werkgever... het put ons uit. Emotionele vermoeidheid.

Wat zou er gebeuren als we de laatste zin zouden veranderen naar 'Remember, be content with your job!'. Zouden we niet moeten kijken naar 'tevredenheid' in plaats van 'fantastisch'? Dat werk niet fantastisch hoeft te zijn om voldoening te halen uit je werk. Dat het ok is om kleine ontwikkel stapjes te maken. Dat het ok is als je omgeving niet met open mond en jaloezie aanhoort hoe geweldig jouw baan is. Maar dat je tevreden bent. Content. En dat we de lat met kleine stapjes kunnen laten stijgen, zodat we het hebben over een organische professionele ontwikkeling. Door bijvoorbeeld ervaring op te doen en door het maken van fouten. Tja, dat kost tijd. En moeite. En misschien wat schaamte- en baalmomenten. Vallen en opstaan. Ondanks dat tijd gezien wordt als schaarste ( "Oei wat heb ik het druk!") wil ik je graag het tegendeel aanbieden; je hebt tijd genoeg. Want zo kan je groeien in je functie. Alles is niet vanaf dag één gelijk perfect. Doordat je jezelf leert kennen kan je jezelf beter presenteren op je werk, zonder dat je het onmogelijke van jezelf en van je werkgever vraagt.

Laten we nou eens ons werk niet leidend maken in ons leven, maar laat het nou eens een onderdeel zijn van ons. Als je een timmerman bent bèn je geen timmerman. Veertig uur in de week doe je timmerman werkzaamheden. En wat doe je alle andere 128 uur die in een week zitten, met uitzondering van slapen? Misschien ben je naast timmerman ook een partner en/of een geliefde. Allicht ben je ook vader, een goede vriend, een zoon en een buurman. Er zijn zoveel verschillende rollen die we aannemen in ons dagelijks leven dat het te simpel lijkt om onszelf puur en alleen te identificeren met onze baan. En welke van deze rollen staat het dichtst bij je? Bij welke rol voel je jezelf authentiek, dat je niet een karikatuur van jezelf hoeft te spelen?

Dus ik zou de titel willen veranderen naar : 'You are not your jobtitle, you are you.'.