De 'money mindset'

De ‘money mindset’

Of Tony Robbins degene is die deze term de wereld in geholpen heeft, of dat hij deze term ook simpelweg geleend heeft van een ander, doet niet echt ter sprake. Toen ik deze term tegenkwam begonnen al mijn ideologische haren recht overeind te staan. Een money mindset? Serieus? En wat betekent dat dan concreet? Mijn gedachten, en dan vooral mijn mening, werd vliegensvlug gevormd door een enorme stapel vooroordelen en negativiteit. En ja, als coach hoor je natuurlijk volledig objectief te zijn. Maar in dit geval niet. Want ik had het juist. En misschien wel zo erg dat ik er heilig van overtuigd was dat misschien juist die zogenaamde money mindset wel de bron van al het kwaad in de wereld was.

In het verhaal van de money mindset kom je eigenlijk twee versies tegen. Het ene verhaal is wat spiritueler van aard, het andere verhaal is lekker to the point. Bij de spirituele money mindset moest ik gelijk denken aan 'the Secret', een boek waarin simpelweg aangegeven wordt dat je alles kan krijgen wat je materialistische hartje maar begeerd als je er maar heel veel aan denkt. Dus hang maar een foto van het huis dat je zou willen op in je slaapkamer, of doe een briefje met daarop 1 miljoen euro geschreven in je portemonnee. Het universum regelt de rest. Alsof je iets besteld via Bol.com. Vandaag besteld, morgen in huis.

Ja, daar geloof ik niet in. Door alleen maar simpelweg ergens aan te denken. Het lijkt een soort valse hoop te verkopen. Iedereen kan miljonair worden. Je moet alleen je mindset veranderen. En de hele dag denken aan dingen die je wilt hebben. Is dat het doel dat ik voor ogen wil hebben? Denken aan spullen die leuk zijn maar niet echt bijdragen aan een zinvol bestaan? En als iedereen miljonair zou worden, betekent dat dan nog iets? Of kost een brood dan €2,5k? En wat zou de ecologische voetafdruk zijn? Nee, denken aan een leven als een god in Frankrijk is niet alleen stupide omdat het universum geen bestelsite is, het is ook hedonistisch, leeg en kapitalistisch. Dus, om mijn zoon van drie jaar te quoten, 'doeikoekerooi' (als in toedeledokie of zo).

Nee dan de echte doeners. Een money mindset staat voor doelen stellen. Een structuur bieden en werken naar je doel. Hoe je middels schema's en to do lijsten jezelf opwerkt naar miljonair. En dan vooral de reclames die worden getoond door Facebook zijn geweldig. 'Leer hoe ik €10k per maand verdien!' of 'Hoe ik €50k verdiende terwijl ik op vakantie was!'. Okay dan. Wrijf het er maar in. Maar vooral, geef me een lekker rot gevoel omdat ik niet doe wat jij doet waardoor het mijn eigen schuld is dan ik geen miljonair ben. Want mijn vakantie, wat eigenlijk meer een reis was, kostte me geld. Het leverde geen cent op.

Nee, ik was op z'n zachts gezegd niet echt bezig met mijn money mindset. Sterker nog, doordat ik zo sterk geloofde in mijn verhaal omtrent de money mindset, verdreef ik deze gedachten naar de donkerste plekken achter de donkere plekken van mijn gedachten. Simpel gesteld; de money mindset is niet iets voor mij. Nee, ik wil authentiek blijven, de wereld iets moois bieden en mensen gelukkig maken. Ik wil een leven vol zingeving, niet zo zeer vol spullen. Ik wilde rebels zijn, tegen de stroming in. Ik geloofde meer in Simon Sineks 'Waarom' dan de Tony Robbins 'Money Mindset'.

Merk je op hoe ik bovenstaande alinea in de verleden tijd schreef?

Afgelopen week was ik actief op sociale media om wat advies in te winnen over strategieën om mijn posts meer onder de aandacht te krijgen. Als in #durftevragen. En natuurlijk kwam daar weer iemand met de money mindset. Viel te verwachten. Zucht, daar gaan we weer dacht ik. Maar eerlijk gezegd was ik aangenaam verrast.

Ik heb altijd de focus gelegd op het 'money' gedeelte van de money mindset. Hoe het alleen maar om droog geld verdienen gaat. Maar misschien gaat het daar wel helemaal niet over. Misschien gaat het wel over hoe ik meer mensen kan begeleiden naar de droombaan die ze willen? Misschien gaat het er wel om dat ik mijn toegevoegde waarde aan iemands leven mag doorberekenen? Misschien gaat het er wel om om via deze mindset een grotere impact te maken in de wereld? Dat geld een bijzaak is, een resultaat en niet het doel.

En zo zie je maar weer hoe aannames een totaal verkeerd beeld opwekken van de realiteit. Hoe goed het is om, ondanks als je eerste gedachten over iets negatief zijn, je toch eens wat meer te verdiepen in de materie. Hoe belangrijk het is om vragen te stellen in plaats van te oordelen.

Mijn probleem met Tony Robbins

Mijn probleem met Tony Robbins

Niet dat ik Tony persoonlijk ken. Hij zal vast en zeker een super aardige man zijn, maar ik merk dat Tony en ik misschien wat anders aankijken tegen de wereld. In mijn blog van maart 2018 : Goeroe gezocht! schreef ik al over het fenomeen goeroe en hoe we gevangen lijken te raken in een betovering die onze objectiviteit doet afbrokkelen. Dat we vaker luisteren naar hoe overtuigend de boodschap is in plaats van daadwerkelijk te luisteren naar de boodschap zelf.

Nou is dat niet zo zeer mijn 'probleem met Tony'. Wat hij zegt klinkt allemaal erg mooi. Hij schenkt ons een wereld vol met kansen en mogelijkheden. Een wereld waarin succes een simpele mindset is en iedereen kan baden in welvaart. Persoonlijk en financiëel succes lagen nog nooit zo dicht binnen ons handbereik. Nouja... Als je even €8000 wilt aftikken voor een vijf daagse seminar. Maar da's toch logisch?

Voordat ik verder ga over Tony wil ik eerst mezelf even in de schijnwerper plaatsen. Want waarom ben ik loopbaancoach geworden? Omdat ik iets wil betekenen voor de wereld. Omdat ik geloof dat iedereen talenten heeft en die kan inzetten. Omdat ik geloof in de goedheid van mensen en hun behoefte aan zingeving. Dat we allemaal willen meebouwen aan iets dat groter is dan onszelf. Omdat ik iedereen geluk gun. En omdat geluk besmettelijk is.

Nou kan ik ervoor kiezen om een Tony, met een geschatte waarde van $480.000.000, strategie toe te passen. Want waarom zou ik niet schat helemaal rijk willen worden als loopbaancoach? Draai een mooi verhaal in elkaar en vraag enorme bedragen voor je dienstverlening. Ik lees talloze social media posts over een 'money mindset', hoe je kan denken en leven vanuit 'financiële overvloed' en hoe het universum je overspoeld met enorme hoeveelheden welvaart. En spullen. En een groot huis. En nog één. Het ligt allemaal binnen handbereik. En iedereen kan multimiljonair worden.

Mijn vrouw is er overigens wel voorstander van dat ik de Tony Robbins benadering ga toepassen. Maar helaas moet ik haar teleurstellen. Ain't gonna happen.

"Waarom niet?", hoor ik je denken. Omdat ik niet verslaafd ben aan geld. En omdat ik loopbaancoach ben geworden om de wereld een mooiere plek te maken, niet om een vermogen van 480 miljoen euro op te strijken. Even serieus, wat moet een mens met zoveel geld?

Als het je baan is om mensen te begeleiden naar een mooier en voller leven. Als het je levensdoel is om de wereld een mooiere plek te maken. Als je 'Waarom' in het teken staat van de mensheid... waar heb je dan 480 miljoen euro voor nodig? En hier komt de de echte vraag, want is het Tony te doen om de net genoemde waarden, of is het hem te doen om schat helemaal rijk te worden?

Stel jezelf eens deze vraag,  waarom zou hij niet vanaf nu zijn dienstverlening gratis kunnen aanbieden? Hij heeft meer geld dan dat hij ooit kan opmaken. Waarom begeleid hij ex-gevangenen niet naar een nieuw leven vol potentie? Waarom begeleid hij de armste delen van de bevolking niet naar een succesvol bestaan? Waarom empowered hij niet textiel arbeiders in Bangladesh om een beter leven te creëren?

Omdat deze mensen geen €8000 kunnen op hoesten voor een 5-daagse seminar.

En zo krijg ik sterk de indruk dat Tony helemaal geen mooiere wereld wilt. Dat het hem niet zoveel interesseert of mensen een mooier en voller leven krijgen. Dat mensen wat gelukkiger zijn. Want ondanks dat zijn woorden dat wel weergeven lijkt zijn handelen puur hedonistisch en geldgedreven te zijn. Geluk is te koop. Bij Tony. Voor veel geld. Maar dan krijg je wel geluk met een gouden strikje erom heen. Dat dan weer wel.

Echt geluk zit 'm niet in de spullen die je koopt, de grootte van je huis of het aantal pk's van je auto. Echt geluk wordt niet bepaald door je welvaart of zakelijk succes. Het is allemaal een sprookje. Een sprookje dat als een waarheid wordt gepresenteerd aan ons. Terwijl het niet waar is. Welke waarden zijn dan wel belangrijk voor geluk? Compassie, dankbaarheid, vriendelijkheid. Bedenk maar eens dat we als kind nagenoeg altijd in een staat van geluk verkeerde. Dat geluk in de kleine dingen zat. En dat je als kind totaal geen welvaart bezat. Helemaal niets. En toch was je super gelukkig.

Als je geluk verkoopt voor heel veel geld terwijl je weet dat geld niet gelukkig maakt, snap je dan wel wat geluk is?

En daarom denk ik niet dat Tony en ik het snel met elkaar eens zullen worden. Ik zie mezelf al rond lopen in één van zijn huizen, afvragend hoeveel mensen hiervoor betaald hebben. En hoeveel mensen hij nu zou kunnen helpen met al dat geld. En dat hij dat niet doet. Dat er twee kilometer van zijn huis misschien een moeder een huilend kind in haar armen heeft omdat ze geen eten voor hem kan kopen. En dat Tony zich op datzelfde moment afvraagt of zijn zwembad waar hij nooit in zwemt nog wat groter gemaakt kan worden.

Ik snap het niet.

Zal vast wel liggen aan het feit dat ik geen 'money mindset' heb.

Stoppen met roken

Stoppen met roken

Het was op een mooie zomerse dag. Ik was net een week terug van de zomervakantie met mijn ouders. Vijftien jaar was ik. Een aantal mensen rookte binnen het groepje dat ik had leren kennen op vakantie. Ik was nieuwsgierig geworden... want dat roken, waarom zijn daar zoveel mensen zo verslaafd aan? En zo geschiedde, ik kocht toen als vijftien jarige een pakje Marlboro en een aansteker. Aangezien er ruim twee decennia geleden nog niet zo streng op de leeftijd werd gecontroleerde kon dat gewoon.

In het begin rookte ik stiekem 's avonds met een vriend. Hij moest 's avonds nog altijd even de hond uitlaten en wij gebruiken dat moment om niet alleen om onze tienerlevens te bespreken, maar ook om stiekem sigaretten te roken. We konden er maximaal vijf per persoon aan tijdens zo'n wandeling waarbij de rest van het pakje terecht kwam in de vuilnisbak. Ik kon mezelf toen nog echt voorhouden dat ik niet verslaafd was. Hoe kon dat toch, dat anderen dat wel waren? Ze deden vast iets niet goed.

Daar kwam ik snel genoeg achter. Rond mijn negentiende begon er een patroon te ontstaan in mijn rookgedrag. Ik werd verslaafd. Dit werd nog erger toen ik op kamers ging wonen op m'n twintigste. Aangezien ik bij dezelfde vriend in huis ging wonen waarmee ik ook al die stiekeme sigaretten rookte, was binnen mum van tijd het appartement van een continue waas van rook voorzien. En we pafte wat af. Zelfs zoveel dat toen ik vijf jaar later ging samenwonen en ik mijn oude kamer weer wilde opknappen, er een enorme zwarte drap van de muren afkwam nadat ik met een lapje had getracht de muren schoon te maken.

En nu is het moment gekomen om afscheid te nemen van het roken. Al een tijdje speelt dit in mijn gedachten. Het is een gewoonte geworden en past niet meer bij de persoon die ik nu ben. Ik woon niet meer op kamers, ik ben geen student meer en heb niet alleen maar rekening te houden met mijzelf, want vader. Ondanks dat ik de afgelopen jaren mezelf heb kunnen ontwikkelen en heb kunnen groeien, bleef deze verslaving me maar achtervolgen. Als een spook uit het verleden. Mijn transformatie is nagenoeg voltooid, alleen dat stomme roken zit nog in de weg.

Na een aantal, redelijk recente, pogingen om in ieder geval ter gaan minderen is de kogel nu door de kerk. Het minderen, dat werkte niet. Ik merkte bij mezelf op dat vooral de angst enorme parten met me speelde. De angst om de ontwenningsverschijnselen niet de baas te worden, de angst dat het leven nooit meer zo leuk wordt als dat het was, de angst dat ik voor altijd zal blijven snakken naar een sigaret, de angst dat ik zou falen en dan de schuld zou geven aan mijn doorzettingsvermogen en dus m'n karakter. Dit weerhield mij er altijd van om een echte serieuze stoppoging te ondernemen. Want als ik het niet probeer, dan kan ik ook niet falen en daalt mijn zelfbeeld dus ook niet.

De drang om te stoppen werd hoger en hoger. Ik erkende de angst die ik had voor het stoppen en vroeg me af of het ook anders kon. Veelal hoorde ik mensen om mij heen die de 'Wilskracht Methode' toepaste. Gewoon keihard zijn voor jezelf en door de ontelbare zure appels heen bijten. Ik weet niet waarom maar deze methodiek staat mij enorm tegen. Het idee dat je jezelf moet gaan kwellen, het idee dat je jezelf afstraft... het leek mij geen solide basis om zo'n gevecht op deze manier aan te gaan. Maar wat dan wel?

Twee weken terug begon ik te lezen in het boek van Alan Carr. Nadat ik wat onderzoek had gedaan op internet bleek hij wel een goeroe te zijn op dit onderwerp. En hij claimde dat het stoppen met roken makkelijk was. Het was in ieder geval de moeite waard om het boek eens in huis te halen.

Wat Carr omschrijft in het boek sluit exact aan waar ik voor sta, zowel als loopbaancoach als op persoonlijk vlak. Hij gaf aan dat je niet moet kijken naar wat je opgeeft, het roken, maar dat je moet kijken naar wat je wint. Je straft jezelf niet af als je geen sigaret meer rookt, je beloont jezelf juist als je dat niet doet. Een sterk staaltje omdenken. Als je niets inlevert, wat heb je dan te verliezen? En dan natuurlijk de ontwenningsverschijnselen van de eerste periode. Die zijn vooral het engste. Hij geeft aan dat je kan lijden onder de ontwenningsverschijnselen, of dat het juist een bevestiging voor je is dat je goed bezig bent. Want als nicotine dat met je doet, wat voor rommel is het dan? Ik zal mijn ' nicotine monstertje' moeten uithongeren, zo stelt Carr. Maar ik denk niet dat er een deel afsterft in je, ik denk dat het nicotine monstertje transformeert naar z'n originele staat, een essentieel en authentiek onderdeel van je wat decennia lang verdoezeld werd door de nicotine. Als een fenix die herrijst uit het as.

Gisteren heb ik het boek uitgelezen. Op advies van het boek mag je pas beginnen met stoppen als je het boek helemaal uit hebt gelezen. En je moet tussentijds gewoon blijven roken. Nu is het boek uit en is het moment aangebroken. Vanochtend zei ik tegen m'n vrouw dat ik vandaag mijn laatste sigaretten op rook en dat als de laatste sigaret op is ik geen nieuwe meer ga halen. Vanaf het moment dat ik de laatste peuk van het pakje heb uitgemaakt ben ik officieel een ex-roker.

Op dit moment heb ik nog één peuk in mijn pakje. Officieel gezien ben ik dus nu nog een roker. Straks zal ik 'm oproken. Heel bewust. En dan, als in een paar minuten tijd de sigaret gedoofd is, ga ik starten aan het voltooien van mijn transformatie van 'roekeloze student' naar een 'volwassene in balans'.

Vandaag, maandag 28 mei 2018, staat in mijn agenda gemarkeerd als 'BEVRIJDINGSDAG!'. Kom maar op met die vrijheid! Want op zoveel vlakken ervaar ik nu echte vrijheid, dat ik er niets meer voor voel om me nog te laten vastketenen aan die sigaretten.