zingeving – Creating Smiles

Waar zijn alle werknemers gebleven?

Posted on februari 8, 2023 by Matthijs

Vandaag las ik een artikel op Nu.nl met als titel; ‘Ruim miljoen mensen langs de kant: mismatch op arbeidsmarkt houdt aan.’. In het artikel van de bekende online krant worden verschillende, vrij rationele, redenen gegeven waarom deze krapte er is.

Zo hebben we volgens het artikel een grote groep deeltijdwerkers die niet kunnen (of willen) voldoen aan de verwachtingen van een werkgever. Een werknemer die bijvoorbeeld parttime werkt zou graag op de maandag een dagje extra willen draaien, daar waar de werkgever juist weekendkrachten nodig heeft. In sommige sectoren worden arbeidsmigranten ingezet om het gat te dichten of houden bedrijven blinde sollicitaties om zo de ideale kandidaat te vinden. En dan hebben we ook nog eens de thuispapa’s- en mama’s die niet meer zo hongerig zijn naar een baan als voorheen.

Het lijkt erop alsof de rollen zijn omgedraaid. Waar voorheen de werkgever in de dominante positie zat bij het sollicitatieproces lijkt nu de werknemer de touwtjes stevig in de handen te hebben. Ik schreef een tijdje terug hier een artikel over; ‘Waarom solliciteren meer weg heeft van Tinder dan dat je denkt’.

Is dit probleem puur en alleen rationeel te verklaren, of kunnen we dit vraagstuk ook in een breder perspectief bekijken? Oplossingen om het werk leuker te maken bestaan al langer maar lijken niet te werken.

Als loopbaancoach merk ik dat er een nieuwe beweging gaande is; een groep mensen is opgestaan en besloot de oude normen en waarden omtrent het thema werk anders ter benaderen. Waar de babyboom generatie nog -voornamelijk- werkte voor financieel succes merkt de huidige generatie dat het werken puur en alleen voor welvaart een leeg bestaan is.

De wereld is aan het veranderen. Oude waarden van de vorige eeuw lijken op hun grondvest te schudden, want de explosieve groei in welvaart die we ervaarden sinds de jaren ‘70 van de vorige eeuw lijken niet te corresponderen met wie wij als mensen zijn. Auteur en spreker Simon Sinek stelt ook dat wij als mensen ‘purpose seekers’ zijn. Dat wij als mensen van betekenis willen zijn voor de wereld om ons heen. Een mooi salaris en een vast contract zijn simpelweg niet meer genoeg voor de werknemer van de 21e eeuw.

En hoe zit dat met jou? Werk je op dit moment primair voor je salaris of merk je dat je werk er echt toe doet? Welke verandering zou jij in de wereld willen zien en hoe zou je daar je steentje aan kunnen bijdragen? Hoe zou je leven eruit zien als je werk zou doen dat je aan het hart gaat in plaats van werken puur en alleen voor de maandelijkse salarisstrook?

Meer hierover kan je vinden op mijn vernieuwde website en wie weet sluit jij je straks ook aan bij de nieuwe beweging die gaande is. De beweging die gaat voor betekenisvol werk. Doe met ons mee, want de wereld heeft jouw talenten nodig… juist nu!

Lemmings

Posted on september 3, 2019september 3, 2019 by Matthijs

Je zit in de trein, of misschien in de auto op weg naar je werk. Het is een gewone doordeweekse dag, net zoals iedere andere dag. Je kijkt eens om je heen en je ziet dat je niet alleen bent. Talloze mensen zijn, net zoals jij, op weg naar school of werk. Je realiseert je dat iedereen als een soort lemming aanwezig is, stoïcijns en met een lege blik in de ogen. Je gedachten dwalen af...

“Hoe zou het zijn als ik niet, net zoals al deze andere mensen, als een lemming door het leven ga?”, “Als ik de vrijheid zou hebben om datgene te doen wat ik echt leuk zou vinden, hoe zou mijn leven er dan uit zien?”. Terwijl je weg mijmert in je gedachten haalt de realiteit je in. Het is je taak en plicht om gewoon te werken zoals iedereen dat doet. Want zo gaat het nou eenmaal. Je besluit om de muziek in de auto wat harder te zetten of om de gratis krant in de trein te pakken. Misschien dat wat afleiding je kan helpen om deze gedachten te sussen.

Toch blijft dat gevoel aan je knagen. Zachtjes op de achtergrond, als een frisse bries op een warme zomerse dag. Je verstand snapt er niets van en je voelt wat weerstand opkomen. Je hebt tenslotte precies datgene gedaan waarvan men zei dat je dat moest doen. Je hebt je keurig aan het stappenplan gehouden dat ons is voorgelegd. Want als je deze stappen nou maar uitvoert, dan ligt geluk en voorspoed in het verschiet. Gegarandeerd. Met een stempel erop.

Dat gevoel is er niet voor niets. Wat nou als ik je vertel dat je inderdaad meer in je hebt zitten dan dat je nu laat zien. Wat als ik je nou vertel dat er meer grootsheid in je zit dan dat men denkt. Dat jij alle karaktereigenschappen hebt om een verschil te maken in de wereld. Om de wereld, op jouw manier, een beetje mooier te maken.

Het is moeilijk om datgene los te laten wat je is geleerd. Dat er meer is dan de standaard route die naar loopbaansucces zou leiden. Maar zo'n route biedt ook houvast, je weet tenslotte precies waar je aan toe bent. Zodra je de gedachten de ruimte geeft -dat je je leven veel authentieker kan invullen- ontstaat ook vrees dat alles wat je hebt opgebouwd misschien voor niets is geweest.

En wat ga je dan doen? In onze huidige samenleving zijn er zoveel kansen en mogelijkheden dat we soms door de bomen het bos niet meer zien. We lijken te verdrinken in de eindeloze oceaan die onze arbeidsmarkt betreft. Hoe ga je daar achter komen? En als ik daar dan aan toegeef, heb ik dan gefaald? Zijn succes en geluk niet een eigen keuze? Ben ik er klaar voor om te erkennen dat ik misschien geen authentieke keuzes gemaakt heb?

Dan is het misschien toch prettiger om de volumeknop nog net iets harder te zetten of je nog dieper te storten in het artikel van de gratis krant welke je eigenlijk niet zo interessant vindt. Of je geeft de rest van de wereld de schuld over het feit dat je hierover twijfelt... dat kan natuurlijk ook.

Maar wat nou als ik zeg dat het kan. Dat je de moeite waard bent om in te investeren. Ik heb het namelijk zelf gedaan. Rond mijn dertigste voelde ik aan dat het anders moest. Dat ik meer in me had zitten dan alleen producten en diensten te verkopen aan particulieren. Er zat meer in me, ik wilde de wereld iets brengen. En dus besloot ik om het roer helemaal om te gooien.

Het kost moed, heel veel moed, om dit te realiseren. Het kost kracht en doorzettingsvermogen om de bewandelde paden over te slaan en om je eigen route te kiezen. Om er bewust voor te kiezen om geen lemming meer te zijn. Je zal veel weerstand ontvangen vanuit je omgeving. Niet iedereen zal je begrijpen of je steunen. Maar geloof me, uiteindelijk is het meer dan de moeite waard. Ondanks de kosten die zo'n keuze met zich meebrengen.

Nagenoeg iedere dag knijp ik in mijn arm om te checken of ik niet droom. Je gevoel volgen en datgene doen waar je echt goed in bent, dat is goud waard! Of het nou een eigen bedrijf betreft of een baan in loondienst... het principe blijft hetzelfde; Gewaardeerd worden om wie je echt bent. Erkent worden voor je talenten. Meehelpen een probleem op te lossen dat je aan het hart gaat. Daar gaat het om! En het mooiste is... iedereen heeft het in zich, daar ben ik van overtuigd!

Herken je jezelf in dit verhaal? Ben jij ook een young professional die aanvoelt dat 'ie meer kan laten zien aan de wereld? Durf je kritisch te kijken naar jezelf en heb je het lef om het roer om te gooien? Dan wil ik je uitdagen.

Want ondanks dat ik je niet ken heb ik vertrouwen in je. In wie je bent, je talenten en jouw visie. Ik geloof in je. Dus wat ik wil voorstellen is dat je een half uur van je tijd eens investeert in jezelf. Je mag me een half uur kosteloos bellen, zonder verplichtingen. Leg je dilemma voor. Vertel je twijfels en je angsten, maar ook je dromen en ambities. In dat half uurtje luister ik naar je en geef ik je een advies op maat zodat je weer geïnspireerd raakt. Misschien is dat net even dat duwtje in de richting dat je nodig hebt. Even dat professionele klankboord die misschien jouw situatie wel beter herkent dan dat je zou verwachten.

Want de wereld heeft jouw talenten nodig... juist nu.

Ons oerbrein in de moderne tijd

Posted on april 29, 2019april 29, 2019 by Matthijs

Een licht puntje der evolutie mag je het noemen; onze hersenen. In vergelijking met de rest van ons lichaam zijn onze hersenen gigantisch. Om een voorbeeld te nemen aan de dinosaurus genaamd de Stegosaurus, vele malen groter dan wij als mens maar een brein ter grootte van een mandarijn. Niet dat ik het verder over dinosaurussen ga hebben. Wel neem ik je graag mee naar een gedachten experiment waarin we, voor het gemak, een paar honderd jaar terug in de tijd gaan.

Stel je een dorp voor met ongeveer 800 inwoners. Een dorp ergens in Nederland rond het jaar 1500. Al deze mensen starten en eindigen hun leven in dit dorp. Er wordt druk gewerkt op de velden en ieder heeft z'n eigen taak. Er zijn vaklieden die hun ambacht uitoefenen, vissers die vissen en een schout die de wacht houdt. Allemaal hebben ze een taak en zorgen ze ervoor dat de gemeenschap blijft functioneren. Het leven is zwaar, helemaal als je het vergelijkt met de luxe en rijkdom die we mogen ervaren in de 21e eeuw. In natte en koude periodes voelt alles klam, huizen tochten en de kindersterfte lag hoog. De variëteit omtrent voedsel was laag en er was nog geen Starbucks. I know. Shocking.

Toch functioneert dit dorp naar behoeven. Mensen werken zes dagen per week van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Zaken als stress werden alleen ervaren bij ziekte of sterfte. Ze nemen het leven zoals het is. Rauw. Zonder te mopperen en te klagen. Iedereen draagt z'n steentje bij aan het succes van het dorp. Iedereen is nodig. Iedereen is onmisbaar.

Zo hebben wij mensen heel erg lang geleefd. Maar toen brak de moderne tijd aan. En alles werd anders.

We zijn in loondienst om de organisaties waarvoor we werken te laten groeien in beurswaarde. We draaien lange dagen, die overigens korter zijn dan dat we deden, om de omzet van de werkgever te laten stijgen. Ondertussen worden we weg geconcurreerd door computers en robots en zitten we thuis te smachten naar een baan waarin we weer hetzelfde kunstje kunnen gaan doen. Als er een doel is omtrent arbeid dan is het wel om het groeien in sociale status en het verwerven van zoveel mogelijk geld. Meewerken aan het succes van de gemeenschap? Waar heb je het over? Een belangrijke rol innemen binnen de gemeenschap? Dat wordt afgemeten aan je salarisstrook. Een echte binding met de consument van je geproduceerde product? We hebben klanten door heel het land.

Sinds wanneer spreken we over termen als ' winstmaximalisatie', 'rendement', 'koopkracht' en 'economische groei'? Nou ja, pak en beet zo'n honderdvijftig jaar, in meer of mindere mate. Bedenk dan eens dat de moderne mens ongeveer zo'n 200.000 jaar geleden z'n intrede maakte op het wereld toneel. Strek je armen eens uit in de lengte van ongeveer een meter. Je linkerhand is 200.000 jaar geleden en symboliseert het begin der mensheid. Je rechterhand is het nu. Waar denk je dat al deze funky termen en maatschappelijke overtuigingen een plekje vinden op je tijdlijn (van de hand links tot de hand rechts)? Een decimeter van je rechterhand? Een centimeter? Het betreft een afstand van 0,075 centimeter, of 0,75 millimeter. Kijk eens naar dat enorme stuk dat links ligt van dat punt. En besef je dat we het toen anders deden. En dat het dus helemaal niet vanzelfsprekend is dat de invulling die we geven aan ons leven een standaard is, het is eerder een afwijking.

Velen van ons, in deze moderne tijd, voelen ons doelloos. Bedenk eens dat mensen met elkaar op de vuist gaan omdat ze een ander voetbalteam vertegenwoordigen dan de ander. Of dat we de klimaatverandering negeren omdat je bij team 'rechts' hoort. De drang om ergens bij te horen, de drang om verbonden te zijn met een groep mensen met hetzelfde doel, is groot. Van onze gemeenschap of werkplek hoeven we het niet meer te hebben. Ons werk voelt meer aan als een bullshit job waarbij je werkzaamheden verricht waarvan je weet dat ze niet belangrijk zijn. Dat ze geen echte impact maken. En de reden waarom je het doet is omdat het van je verwacht wordt. Want je bent een outcast als je niet mee doet aan de 'rat race'. We missen een verbinding met niet alleen onze gemeenschap, maar ook met de werkzaamheden die we verrichten. We werken omdat het verwacht wordt, niet omdat we echt een steentje willen bijdragen aan een mooiere wereld.

Onze maatschappij verandert sneller dan dat onze hersenen aankunnen. Ja er is evolutie, maar de natuur neemt er wel de tijd voor. Ons brein is eigenlijk ingesteld op de 0,99925 meter van onze tijdlijn en niet de 0,00075 meter van onze moderne maatschappij. Flauw hè.

Burn-out. Stress. Zelfmoord. Depressie. Het zijn allemaal symptomen van onze moderne maatschappij. Misschien voelen we ons wel doelloos. Missen we een meerwaarde in het leven. We zijn super shiny aan de buitenkant (ik bedoel, er zijn mensen die hun geld verdienen door anderen te laten zien hoe hip ze eten, zich kleden of wonen) maar leeg aan de binnenkant. We willen helpen meebouwen aan een mooiere toekomst, niet gevangen zitten in een 'cubicle'. Mensen kunnen bergen verzetten. Millennia lang werkten we zeven dagen in de week van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Toch was er geen loopbaancoach te vinden 1200 B.C., omdat iedereen een verplichting voelde richting elkaar en naar zichzelf. Samen werken. Zingeving. Opoffering voor de groep. Dat zijn de echte menselijke waarden waar we naar op zoek zijn.

We willen helpen een probleem op te lossen voor een doelgroep waarbij we onze talenten en karakter kunnen inzetten ter behoeve van het verhogen van de kwaliteit van leven voor onze gemeenschap.

Dat zit in ons DNA zeg maar.

Wil jij ook weer terug naar een leven vol zingeving? Dat je werk gaat doen waarbij je een impact kan maken? Dat de taken die je uitvoert aansluiten bij je karakter en talenten? Denk dan eens aan de online cursus 'Talentgericht Werken' waarin ik je meeneem op ontdekkingsreis naar :

Welk probleem je in de wereld zou willen oplossen (zingeving)
Waarom jij de juiste persoon bent om dit probleem te gaan oplossen (talentgericht)
Wat je gaat doen om een impact te maken (baan)

Bullshit Jobs

Posted on april 9, 2019april 17, 2019 by Matthijs

Bullshit jobs.

Misschien wel de term van 2019. Steeds meer mensen worden 'wakker' en beseffen dat hun werkzaamheden geen echte meerwaarde bieden. Het werk voelt nutteloos aan en dat terwijl je zoveel ambitie hebt.

Herken je dat, dat je diep van binnen voelt dat je werk geen impact maakt? En ondanks dat je een funky LinkedIn titel hebt of een dik salaris dat je toch een leegte ervaart?

Zet dan eens de eerste stap naar verandering. Gewoon om je te laten inspireren. Dat het anders kan. Dat je meer in je mars hebt.

Waarom we stiekem eigenlijk allemaal rijk zijn

Posted on januari 16, 2019april 16, 2019 by Matthijs

"The sky is the limit!', een kreet die we regelmatig tegenkomen. We leven in een tijdperk waarin de gewone man een miljonair kan worden. Als je voor een dubbeltje geboren wordt kan je zeker een kwartje worden. Of een biljet van vijfhonderd euro. Dat kan natuurlijk ook.

Vandaag kwam ik een post tegen van een collega coach op sociale media. Ze schreef over hoe ze rijk is van binnen, hoe haar hart gevuld werd met vreugde door haar huidige levenswijze. Maar ook dat ze honger had naar een ruimer gevulde bankrekening. En dat die er wel zou komen. Ooit. Daar had ze vertrouwen in.

Haar post zette me aan het denken. Ik werd getriggerd in haar pleidooi omtrent de emotionele rijkdom die ze ervoer. Dat we, in een tijdperk dat ondergedompeld is in overvloed, een leegte ervaren. Alsof al dat materieël en alle luxe waarin we onszelf baden onze honger naar zingeving niet kunnen stillen. Alsof we als mensheid gemaakt zijn voor 'iets groters dan dit'. Maar dat we er niet naar leven. En als we dat wel doen, dat we dan nog steeds verlangen naar een rijk gevulde bankrekening. Wanneer is het genoeg?

Ik moest denken aan mijn vader. Hoe hij in de jaren '50 van de vorige eeuw opgroeide in een gezin van negen personen. Wel inclusief zijn ouders. Stelletje konijnen waren ze, die opa en oma van mij. Maar dat daar gelaten. Ooit vertelde mijn vader me dat hij, toen hij nog een klein jongetje was, één keer per week in bad ging. En dan een tobbe. Niet echt een bad. En hoe ze één keer in de week 's avonds vlees aten. Omdat er met zeven kinderen er simpelweg geen geld was om iedere avond vlees te eten. Niet dat ze het arm hadden, maar iedere avond vlees was wel een overbodige luxe. Hij vertelde dat hij als kind in de winter de ijskristallen 's ochtends van zijn dekbed af moest slaan. Want centrale verwarming, dat bestond nog niet. Of hoe ze met alle kinderen uit de buurt één keer in de week via het raam van de buren naar de televisie keken. Omdat er dan een kinderprogramma op de tv was.

En dan kijk ik, terwijl ik deze blog schrijf, naar mijn jongste zoon die met talloze autootjes aan het spelen is. Onze kamer is gevuld met warmte van de centrale verwarming. Vanavond gaan mijn kinderen lekker onder de douche of in bad. Wat ze willen. De koelkast is ruim gevuld en de rekeningen zijn betaald. De lampjes van één van de kerstbomen die we in huis hebben staat de hele dag aan terwijl er op de achtergrond kerstmuziek aanstaat op onze stereotoren met ingebouwde MP3 speler.

Mijn vader heeft het allemaal meegemaakt. Het leven in eenvoud, maar ook de enorme groei in welvaart die we ervaren hebben. Ook hij kon, zeker vanaf de jaren '70, van een dubbeltje een kwartje worden. En hij werkte hard. Hij deed z'n best. En toen ik een jong knulletje was in de jaren '80 kon ik genieten van de centrale verwarming die we hadden, een mooie vakantie naar Zuid Europa en meer speelgoed dan dat ik wist wat ik er mee moest doen. Allemaal dankzij het harden werken van mijn vader en de maatschappelijke ontwikkelingen die dit destijds mogelijk maakten.

\Maar was ik als kind echt veel gelukkiger dan mijn vader toen hij dezelfde leeftijd had? Opgegroeid in zoveel welvaart en luxe, zeker relatief aan wat mijn vader tot zijn beschikking had toen hij dezelfde leeftijd had. Of was ik gewend geraakt aan al deze luxe? Was dit de nieuwe standaard geworden? Was -en ben- ik dan niet een ongelooflijk verwend mens?

Verwend ben je als je niet stilstaat bij alles wat je hebt. Dat je dat voor lief neemt. Dat het de standaard is. Vanuit mijn opvoeding en persoonlijke karakter besef ik me iedere dag hoeveel geluk ik heb gehad. Dat niet alleen mijn wiegje in Nederland stond en niet in Jemen, maar ook dat ik mocht opgroeien en relatieve rijkdom.

En voor mijn ouders die dit alles hebben gefaciliteerd. Echte honger? Echte kou? Ik ken het niet. Mijn hart is dan ook gevuld met dankbaarheid. Dankbaar voor al het grote en het kleine dat het leven mij geschonken heeft.

En daar ligt de oplossing voor een rijk leven. Wees eens stil en kijk om je heen. Observeer. Wat een geluk dat je hier in Nederland bent. Wat een geluk dat je leeft en dat je dit allemaal mag meemaken. Merk eens op hoe je lichaam zich vult met een warm gevoel. Iets wat de nieuwe iPhone niet kan.

Wij mensen zijn gebouwd voor 'iets' groters dan dit. Groter dan alle spullen die we om ons heen verzamelen. Groter dan onze bankrekening, hoe goed gevuld dan ook.

Maar wat is 'iets'? Dat 'iets', dat bepaal jij. Wat zou je de wereld willen brengen? Wat kan jij doen om de wereld, hoe klein dan ook, net een beetje mooier te maken? Dat je ertoe doet. Dat je vreugde ervaart omdat je iets doet waarvan jij vindt dat dat nuttig is (zingeving). Dat je vreugde ervaart omdat je iets doet waar je goed in bent (talentgericht werken). Dat je vreugde ervaart omdat je geen echte honger en kou kent (dankbaarheid). Waar zingeving en dankbaarheid een bruine boterham symboliseren, symboliseert geld en luxe een suikerspin. Een suikerspin is heerlijk zoet, mooi gekleurd en een traktatie voor velen. Maar eenmaal in je mond slinkt de suikerspin tot een hoopje niets. Het vult niet je maag. Het geeft een rush - want suiker - en de daarna bijbehorende suiker dip. Het bied je niets die suikerspin. Geen voedingswaarde. Geen echte energie. Geen gevulde maag.

De suikerspin is een illusie.

Straks is het 2019. Een nieuw jaar en een nieuw begin. Waar ga jij je maag mee vullen, een aantrekkelijke suikerspin of de saaie bruine boterham?

Waarom je de passie beter voor tussen de lakens kan bewaren…

Posted on juni 21, 2018april 16, 2019 by Matthijs

Niet dat ik hier de rol van seksuoloog aanneem. Wat jij tussen de lakens uitspookt ligt helemaal bij jou. Maar als loopbaancoach word ik doodgegooid met vragen over het terugvinden van de passie met betrekking tot werk. En als mijn cliënten het niet aan me vragen, dan wordt mijn sociale media wel vol geknald met berichten van collega coaches over hoe ze binnen no time jouw passie gevonden hebben. Prettig om je passie weer snel terug te vinden als jullie je onder de lakens bevinden, niet zo’n best idee als je op zoek bent naar een nieuwe baan. Laat het me uitleggen.

Passie… mag het een onsje meer wezen?

Het lijkt wel het mode woord van het afgelopen decennia. We worden doodgegooid met talloze betekenisloze marketingkreten over passie. Over hoe het brood van bakkerij X met passie wordt gebakken. In de fabriek. Door een machine. De kracht van het woord passie is kapot gemarket. En ja, ik neem de kwestie dermate hoog op dat ik hiervoor zelf een woord bedacht heb; gemarket.

Definitiebepaling

Heldere communicatie is fijn. Helemaal als het om jou en mij gaat. Daarom wil ik kort met je doornemen wat ik onder passie versta. Dit zorgt er namelijk voor dat de strekking van dit artikel helemaal duidelijk is.

Onder passie versta ik dat iemand met volle overgave en energie met plezier ergens aan werkt. Dat iemand die met z’n passievolle activiteit bezig is de tijd helemaal vergeet en volledig op gaat in de activiteit. Begrijp me niet verkeerd, dit mag tussen de lakens plaatsvinden, maar daar gaan zowel ik als dit artikel niet over.

Waarom zijn wij (en niet originele marketeers) zo tuk op passie?

In een tijdperk waarin steeds meer geautomatiseerd wordt verlangen we naar authentiek geproduceerde producten. Door een vakman. Of vakvrouw. Ook geloven we dat passie het heilige ingrediënt is om echte motivatie op te wekken en om kwaliteit neer te zetten. Passie is als de benzine voor de motor. Het opent nieuwe wegen en brengt creativiteit op ongekende hoogten, allemaal met passie als solide basis. Wederom, zal tussen de lakens allemaal wel kloppen. Maar of passie ook moet dienen als voorwaarde voor de loopbaan?

Met passie lijken we een bezieling te willen portretteren. Zonder passie is het een ‘one size fits all’ oplossing, geautomatiseerd en standaard.

Het ‘live life to the max’ principe

Sinds de jaren ’90 worden wij simpele zielen in het Westen gebombardeerd met prachtige (marketing)kreten als ‘het universum draait om jou!’ en ‘jij bent verantwoordelijk voor jou succes!’ of het ‘jij bent uniek!’ concept.

De transitie van ‘tja wat doe je eraan want het is God’s wil’ naar ‘jij bent verantwoordelijk voor jouw succes’ principe startte in de jaren ’60 met de groei van de welvaart. We hadden na de catastrofe van de Tweede Wereldoorlog en de groeiende welvaart simpel gesteld dat we geen God meer nodig hadden. In in de jaren ’90 ontwikkelde dat principe zich tot het individualistische concept wat het nu is.

Anders gezegd; als je leven niet iedere dag als een Fanta reclame is, dan doe je iets fout. Een leven vol passie zeg maar. Het is maar even dat je het weet.

Passie in je loopbaan

En zo moet het concept ‘live life to the max’ of het principe dat alles doordrenkt moet zijn met ‘passie’ overal worden toegepast. Dus ook in ons werk. Deze wens geldt helemaal voor de zogenaamde millennials generatie, geboren is tussen pakweg 1980 en 1995. Laten we daar even kort op in gaan.

Millennials

Voor deze generatie zijn een aantal zaken belangrijk als we kijken naar de professionele ontwikkeling. De millennial zoekt :

werk dat een impact levert aan de wereld;
flexibiliteit;
leiderschap (en geen baas);
groei en ontwikkeling.

Je werk moet leuk zijn. Je werk moet vol passie worden uitgevoerd. En dan vinden we het vreemd dat er zoveel millennials een burn-out hebben? Wil je daar meer over lezen, check dan mijn essay ‘Waarom je burn-out niet jouw schuld is!‘.

Het verschil tussen ‘doel’ en ‘resultaat’

De vraag is of passie een op zichzelf staand principe is, of dat passie het resultaat is van iets. En ik geloof ten zeerste dat passie niet opgezocht kan worden. Passie is iets dat ontstaat. Net zoals het idee dat je zoekt naar liefde. Liefde ontstaat en is en reactie.

We gaan ergens met passie aan werken als we een enorme motivatie voelen om het probleem op te lossen dat opgelost dient te worden. Past dit probleem bij wie we zijn en waar we voor staan, dan wordt onze interne supermotor aangezet en merken we dat we vol passie aan het werk gaan.

Passie was niet nodig om met passie te gaan werken omdat passie het resultaat was van iets. Niet een op zichzelf staand doel. Je merkt dat je met passie ergens aan werkt, het is een resultaat en geen doel.

Ga dus niet…

Op zoek naar jouw passie. Want dat is een zoektocht naar zoiets vaags en vreemds. Wederom, ergens met passie aan werken is het gevolg. Want als ik je nu zou vragen wat je passies zijn zou je daar dan antwoord op kunnen geven? En als je dat kan, hebben we het dan over interesses? Ik kan je verklappen dat ik erg gepassioneerd kan luisteren naar het album Sgt. Peppers Lonely Heartsclub Band (The Beatles)… maar dat staat volledig los van het werken met passie. En interesses veranderen naarmate we ouder worden.

Ga dus niet op zoek naar passie in je werk!

Wat dan wel?

Ga op zoek naar werk waarbij je mee kan helpen een probleem op te lossen dat je aan het hart gaat. Wat speelt er binnen jouw gemeenschap, stad, doelgroep, etc. wat jou raakt. Welk probleem houdt jou ’s nachts wakker? Over welk probleem kan jij vurig een pleidooi houden?

Je zal merken dat als je ergens aan werkt waarvan je merkt dat het :

… een probleem oplost wat je raakt;
… aansluit bij wie je bent en waar je voor staat;
… mee bouwt aan ‘iets groters dan jezelf;’

… dat je ineens vol passie, toewijding en enthousiasme aan het werk bent.

Eindconclusie

Ga niet op zoek naar passie, maar laat de passie jou vinden. Heb vertrouwen in het proces. Bedenk wat jij kan betekenen voor de wereld. Onthoud dat passie een resultaat is en geen doel.

het Einde

Posted on februari 16, 2018april 16, 2019 by Matthijs

Recentelijk mocht ik aanwezig zijn bij het vieren van 'het Einde' van een dierbare. In de volksmond wordt dit ook nog wel een begrafenis genoemd. En ondanks dat een begrafenis altijd een verdrietige ondertoon heeft wil ik graag benadrukken dat het om een dame ging die tegen de negentig liep en een uitbundig geleefd leven achter de rug had. Het was goed zo. Daar was iedereen, zelfs de overledene, het helemaal mee eens.

Tijdens de begrafenis besefte ik me een aantal zaken die ik in deze blog uiteraard ga omschrijven. Dus we gaan het groot maken vandaag. Want 'het Leven', hoe delen we dat anno 2018 in? En welke zaken zijn er, zodra 'het Einde' gevierd wordt nou nog overeind gebleven. Genoeg stof tot nadenken tijdens zo'n begrafenis, dat kan ik je wel zeggen.

Op dit moment lijken zaken als 'status', 'welvaart' en simpelweg 'spullen' de belangrijkste waarden waar we onze levenskeuzes op baseren. Veelal kiezen we onze loopbaan erop uit. Hoe staat het met je koopkracht? Loop je wel bij met de nieuwste technologische ontwikkelingen en heb je al die nieuwe hairconditionar met zeezout uitgeprobeerd? Je weet wel, van dat spul waarvan je haar net lijkt alsof het door je kat 'in style' gelikt is. Dat spul. En dat wil je hebben.

Als hongerige lemmings begeven we ons het grootste deel van de werkweek aan het vergaren van de financiële middelen om ons te vergapen aan al deze prachtige producten en diensten. Hopende dat product x ons eindelijk het zelfvertrouwen geeft dat we nodig hebben, of dat dienst y laat zien hoe goed onze financiële situatie is. Dat de voetjes op het droge zijn. Dat je je verantwoordelijkheden kan nemen in het leven. Dat je status geniet op zowel de werkvloer als de woonkamervloer. En op Facebook natuurlijk. En LinkedIn.

Hoeveel tijd pompen we in zaken die, achteraf als 'het Einde' gevierd wordt, totaal niet meer genoemd worden? Hoeveel energie en wilskracht stoppen we in het verdienen van geld om spullen te kopen die toch maar tijdelijk van jou zijn? Want als eenmaal jouw 'Einde' is gekomen, wat wil je dan nog met al die spullen doen? De dierbare in je testament zullen blij zijn, maar wat heb je er zelf nog aan?

Alles waar we zoveel van onze toewijding in stoppen lijken maar van tijdelijke aard te zijn. Ik besefte me die dag dat alles wat je zogenaamd in je bezit hebt eigenlijk alleen maar tijdelijk in bruikleen is. Uiteindelijk, vroeg of laat, is het product er niet meer. Je hebt het product even mogen gebruiken om het daarna weer door te geven. Ook producten die in je leven sneuvelen worden weer teruggegeven zodat er weer nieuwe spullen uit jouw oude spullen gemaakt kan worden. Al het bezit is tijdelijk.

Als we dan ons Einde vieren, wordt er dan veel tijd besteed aan iemands status, verworven welvaart en gadgets die ze hebben aangeschaft? Roemen we iemand voor diens loopbaan, zakelijke beslissingen en professionele groei?

Niet echt hè.

Bij de viering van 'het Einde' wordt de persoon besproken. Herinneringen die karaktereigenschappen van deze persoon naar boven halen. Persoonlijke verhalen waarbij we een blik krijgen aangeboden in de leefwereld van de overledene. Hoe we waren. Waar we om moesten lachen. Wanneer we handelden om anderen te helpen. Dat moment dat we boven onszelf uitstegen om de wereld een mooiere plek te maken. Om te zorgen. Lief te hebben. Te lachen.

Het gerucht gaat ten ronde dat Steve Jobs het op zijn sterfbed niet heeft gehad over Apple, maar dat hij sprak over zijn gezin, familie en warme vrienden. Hoe dierbaar ze voor hem waren en hoe deze mensen kleur en betekenis aan zijn leven gaven. Geen woord over Apple, niet één.

Zou het dan niet eens tijd worden om anders te kijken naar ons leven? Dat we vaker durven om andere prioriteiten te stellen? Dat we wat minder denken en wat meer voelen. Zodat we leven. Als onze loopbaan niet herinnerd wordt, waarom zouden we dan niet al onze energie willen steken in het creëren van mooie herinneringen? Herinneringen met dierbaren, of herinneringen met hulpbehoevende die jij met jouw talenten kan voorzien van raad of daad. Dat we op privévlak kunnen leven en dat we onze loopbaan kunnen richting op zingeving. Dat we boven onszelf uitstijgen.

Wie wil dat nou niet?

En toch stappen we morgen weer als lemmings in onze auto of trein. Om geld te verdienen. Zodat we mooie spullen kunnen kopen. Om aan de buitenwereld te laten zien dat we het goed voor elkaar hebben. Want dat Einde, dat duurt nog wel even. Kan je mooi tijdens het wachten met je nieuwe iPhone spelen.